Επειδή το ελληνικό πρωτάθλημα ξενέρωσε τόσο πολύ που μόνο ο ΠΑΟ αξίζει (αρνητικού) σχολιασμού, αποχαιρετώ τους 7 αναγνώστες του μπλόγκ με ένα ποστ για τον τελικό του Τσου-Λου, όπου αγωνίστηκαν οι δύο αγαπημένες μου ομάδες.Το χθεσινό ματς απέδειξε ότι όλα αυτά περί προπονητή που κάνει τη διαφορά είναι μάλλον υπερβολικά ως κουραφέξαλα. Οι Αμερικάνοι λένε πως σε μία σεζόν του ΝΒΑ, στα 80 παιχνίδια ο καλός προπονητής θα σου πάρει 5 παραπάνω ματς και ο κακός θα σου χάσει 5 παραπάνω ματς. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα παικτών.
Ο Ράφα χθες έστησε την ομάδα άψογα. Πέταξε μέσα τον Πέναντ και τον Ζέεντεν για να απλώσει τους χαφ του ώστε να περιορίσει τις πλευρές της Μίλαν που στον ημιτελικό διέσυραν τη Μαντσεστερ, ταλαιπώρησε την αδύναμη αριστερή πλευρά των Ιταλών, που αμυντικά καλύπτουν οι Γιανκουλόφσκι, Μαλντίνι και υποθετικά οι Αμπροσίνι-Ζέεντορφ, θυσίασε έναν επιθετικό για να παίξει με δύο καθαρόαιμα αμυντικά χαφ και τον Τζέραρντ μπροστά τους, ώστε να περιορίστει ο Κακά και ο Πίρλο, απαγόρευσε στο Φίναν να περάσει τη σέντρα για να έχει στάνταρ 3 πίσω, οπότε τελικά ήλεγχε το ματς σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Από την άλλη ο Καρλίτο έβαλε μέσα τους καλύτερους που έχει, χωρίς να πολυκουράσει την κούτρα του και να σκέφτεται ηλικίες και συστήματα. Υπάρχει όμως μία μικρή λεπτομέρεια, την οποία εδώ συνήθως ξεχνάμε λόγω της διαιτητό-προπονητό-παραγοντό-λαγνείας μας, τουτέστιν η ποιότητα των παικτών που συνοψίζεται στο απλοϊκό ερώτημα "Πόσοι από τους μεν θα ξεκίναγαν στους δε?"
Η Μίλαν έχει για σέντερ μπακ τον Νέστα και η Λίβερπουλ τον Άγκερ. Η Μίλαν έχει για σέντερ φορ τον Ινζάγκι και η Λίβερπουλ τον Κούιτ. Και όταν η Λίβερπουλ αποφάσισε να ρισκάρει και να παίξει με δύο επιθετικούς βγάζοντας τον Μασεράνο, τότε απελευθερώθηκε και ο Κακά (στη φάση του γκολ δεν έχει αντίπαλο σε ακτίνα 5 μέτρων) και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Αν εξαιρέσουμε τον Τζέραρντ, άντε και τον Αλόνσο, από τους 11 βασικούς της Λίβερπουλ χθες, ποιος άλλος θα ξεκίναγε στη φετινή Μίλαν? Και τέλος πάντων ύπάρχει έστω και ένας παίκτης της Μίλαν που ελεύθερος να βγάζει τόσο κακές σέντρες όσο ο καλύτερος χθες παίκτης της LFC, ο Πεναντ?
Ο Ράφα χθες έστησε την ομάδα άψογα. Πέταξε μέσα τον Πέναντ και τον Ζέεντεν για να απλώσει τους χαφ του ώστε να περιορίσει τις πλευρές της Μίλαν που στον ημιτελικό διέσυραν τη Μαντσεστερ, ταλαιπώρησε την αδύναμη αριστερή πλευρά των Ιταλών, που αμυντικά καλύπτουν οι Γιανκουλόφσκι, Μαλντίνι και υποθετικά οι Αμπροσίνι-Ζέεντορφ, θυσίασε έναν επιθετικό για να παίξει με δύο καθαρόαιμα αμυντικά χαφ και τον Τζέραρντ μπροστά τους, ώστε να περιορίστει ο Κακά και ο Πίρλο, απαγόρευσε στο Φίναν να περάσει τη σέντρα για να έχει στάνταρ 3 πίσω, οπότε τελικά ήλεγχε το ματς σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Από την άλλη ο Καρλίτο έβαλε μέσα τους καλύτερους που έχει, χωρίς να πολυκουράσει την κούτρα του και να σκέφτεται ηλικίες και συστήματα. Υπάρχει όμως μία μικρή λεπτομέρεια, την οποία εδώ συνήθως ξεχνάμε λόγω της διαιτητό-προπονητό-παραγοντό-λαγνείας μας, τουτέστιν η ποιότητα των παικτών που συνοψίζεται στο απλοϊκό ερώτημα "Πόσοι από τους μεν θα ξεκίναγαν στους δε?"
Η Μίλαν έχει για σέντερ μπακ τον Νέστα και η Λίβερπουλ τον Άγκερ. Η Μίλαν έχει για σέντερ φορ τον Ινζάγκι και η Λίβερπουλ τον Κούιτ. Και όταν η Λίβερπουλ αποφάσισε να ρισκάρει και να παίξει με δύο επιθετικούς βγάζοντας τον Μασεράνο, τότε απελευθερώθηκε και ο Κακά (στη φάση του γκολ δεν έχει αντίπαλο σε ακτίνα 5 μέτρων) και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Αν εξαιρέσουμε τον Τζέραρντ, άντε και τον Αλόνσο, από τους 11 βασικούς της Λίβερπουλ χθες, ποιος άλλος θα ξεκίναγε στη φετινή Μίλαν? Και τέλος πάντων ύπάρχει έστω και ένας παίκτης της Μίλαν που ελεύθερος να βγάζει τόσο κακές σέντρες όσο ο καλύτερος χθες παίκτης της LFC, ο Πεναντ?
