Ο καθένας λέει τη μαλακία του αυτές τις μέρες, αναφορικά με τα γεγονότα της Λαυρίου. Παρακολουθώ με μαζοχισμό τις απόψεις του οποιουδήποτε. Από κάποιους περιμένεις να ακούσεις ανοησίες. Ο μέγιστος anchorman (περήφανος επίγονος του Ron Burgundy) Νίκος Στραβελάκης έπεσε από τα σύννεφα όταν έμαθε ότι (άκουσον, άκουσον) οι οπαδοί βιντεοσκοπούν τα επεισόδια. Απίστευτο! Η νεαρή δημοσιογράφος του Mega διεξήγαγε επιτόπια έρευνα για το ποιόν του μακαρίτη, διανθισμένη με δηλώσεις γειτόνων του τύπου "δεν είχε δώσει δικαιώματα" (λέτε να απειλούσε τον περιπτερά της γειτονιάς;). Η Αλέκα Παπαρήγα βρήκε την πραγματική ουσία του προβλήματος: να καταργηθούν οι ΠΑΕ που έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε εμπορικό προϊόν και ενισχύουν το ντόπινγκ (αλήθεια, αυτά λένε στον Περισσό). Ο προπονητής βόλεϊ του Ολυμπιακού δήλωσε ότι ο αθλητισμός είναι η λύση και ότι κάθε νέο παιδί στα γυμνστήρια ισούται με μείον ένα χουλιγκάνο (εγώ πάντως πιστεύω ότι οι χουλιγκάνοι για λόγους επιβίωσης είναι μάλλον γεροδεμένα παιδιά).
Από την άλλη, ακούστηκαν και νηφάλιες φωνές. Ο Κώστας Αντωνίου ειδικά αναρωτήθηκε ότι θα έπρεπε ως κοινωνία να συναποφασίσουμε τι είδους αστυνομία θέλουμε (πόσο κατασταλτική δηλαδή). Interesting. Κανείς φυσικά δεν του έδωσε σημασία.
Για μένα, υπάρχουν δύο ζητήματα που δεν είναι αλληλένδετα κατ' ανάγκη.
1. Μας ενδιαφέρει να φύγει η βία από τα ομαδικά αθλήματα;
Η απάντηση είναι ναι. Και σε αυτό το πλαίσιο, προτάσεις σχετικά με επανίδρυση των συνδέσμων, ονομαστικά εισιτήρια, κάμερες, κρατικούς ρουφιάνους στους συνδέσμους (βλ. και φιλμ "I.D."), παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών ως το τέλος της σεζόν, έχουν βάση και κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι Άγγλοι πράγματι έχουν λύσει το πρόβλημα κάπως έτσι - προσθέσε όμως σε όλα τα γνωστά μέτρα τη ραγδαία άνοδο των τιμών των εισιτηρίων, για να αλλάξει οριστικά ο ταξικός χαρακτήρας της μπάλας.
Κανένα πρόβλημα για μένα. Θέλω να πηγαίνω στο γήπεδο και να νιώθω ασφαλής. Το ερώτημα όμως οδηγεί και σε ένα άλλο θέμα. Και δηλαδή, θα πάει η βία στους δρόμους; Φοβάμαι ότι η απάντηση προφανώς είναι ναι.
2. Άρα, μας ενδιαφέρει να κάνουμε κάτι για τη βία γενικώς;
Πάλι ναι. Απλώς εδώ δεν υπάρχει σετ λύση. Τα πάντα εξαρτώνται από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα. Επίσης, υποθέτω ότι η βία και η αδρεναλίνη που παράγει, αποτελούν ανάγκη και ευχαρίστηση του ανθρώπου, αν και εγώ δεν το νιώθω τόσο. Άρα το να δούμε πώς θα περιορίσουμε την ανάγκη για βία των νέων, είναι ένα τεράστιο ζήτημα και μάλλον ουτοπικό σαν προσέγγιση. Το θέμα είναι τι κάνουμε σαν κοινωνία.
Ο εγκληματολόγος Πανούσης έθιξε δύο, πολύ σημαντικά κατ' εμέ, ζητήματα, τα οποία πετάω στο τραπέζι. Μίλησε για την ανάγκη ορίων στην κοινωνία και για την προσωπική ευθύνη.
Η κοινωνία μας, λέει (κι εδώ νομίζω ότι εννοεί την ελληνική), πάσχει από έλλειψη ορίων στην πράξη. Ενώ έχουμε (θεωρητικά) αποδεχθεί την ύπαρξη νόμων και κανόνων, κανείς δεν τους αποδέχεται επί της ουσίας. We can all get away with anything. "Ο θείος μου ξέρει έναν εργαζόμενο στην τροχαία που θα μου σβήσει την κλήση". Επομένως, δεν έχω κανένα λόγο να πειθαρχήσω στον οποιοδήποτε νόμο δε μου κάθεται καλά. Το ίδιο βλέπω γύρω μου, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη με ενοχλεί η διαφθορά (και αν κάνω ότι με ενοχλεί, είμαι υποκριτής, ειδικά αν είμαι τηλεδημοσιογράφος) αλλά να περιμένω πώς θα μπορέσω να τη χειριστώ. Όταν ξέρω ότι τα όρια είναι τόσο πλαστικά, μπαίνοντας σε μία αγέλη, φτάνω όπου γουστάρω. Ποιος θα μου κάνει τι; "Θα μου κλάσουν τα αρχίδια..." Όταν λοιπόν η ίδια η κοινωνία ακυρώνει από μόνη της τα όρια, γιατί εκπλησσόμαστε όταν κάποιος φτάσει στο φόνο, για θεωρητικά ευτελείς σκοπούς;
Από αυτό πηγάζει το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης. Να ξέρει ο καθείς ότι είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Αυτός και μόνο. Όχι "οι άλλοι που μας προκάλεσαν". Ούτε "αφού το έκανε αυτός, γιατί όχι κι εγώ". Εδώ κι αν είμαστε μακριά. Ο λαός που έχει μάθει ότι το κράτος πρέπει να τον προστατεύει χωρίς να αντιλαμβάνεται τη δική του κοινωνική συνείδηση, οδηγεί νομοτελειακά το άτομο στα άκρα γιατί... "μα δεν είμαι μόνο εγώ, είναι κι ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Μήτσος ο Πεταλούδας κλπ". Νομίζω πως καταλαβαίνει κανείς ότι είμαστε τόσο χωμένοι στα σκατά που τέτοιου τύπου φάσεις θα συμβαίνουν όλο και συχνότερα.
Αυτά δεν ξέρω πώς (και αν) λύνονται, γιατί έχουμε σαν κοινωνία κακομάθει άσχημα. Τουλάχιστον όμως αυτή θα έπρεπε να είναι η βάση της κουβέντας. Περιττό να πω ότι οι απόψεις του Πανούση στα πάνελ έμπαιναν από το ένα αυτί και έβγαιναν από το άλλο...
Αυτά από μένα. Ευχαριστώ το διαδίκτυο που έδωσε βήμα και σε μένα να κάνω το κομμάτι μου...
Και μην ξεχνάτε: 3 Ιουλίου στη Μαλακάσα. Metallica και Mastodon. Αυτό είναι το μεγάλο νέο της ημέρας...
