FUCKING MONTANA...

...that state can roll...

αλλά ο TheNiva το χει γυρίσει σε μπασκετάκι και αφήνει το μπλογκ να μαραζώνει. Να δούμε μήπως η επιστροφή του Ματζούρ στην Σούπερ Λίγκα τον συγκινήσει και γράψει τίποτα. Πέρδε χαμηλά!!!!

ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ...

...θα πέσει να σε πλακώσει. Τις προάλλες ανέβηκε ποστ με μια 11αδα, διαλέγοντας έναν παγκίτη από κάθε ομάδα. Ένα μήνα μετά έχουμε και λέμε:

Τζόρβας: Βασικός τερματοφύλακας στην ομάδα του ΟΦΗ.

Μάτζιος: Καθάρισε το ντέρμπυ και όλοι εξυμνούν το rotation του Πεσέιρο.

Μενδρινός: Οι δημοσιογράφοι ξέχασαν τις ατάκες του τύπου "με τους Μενδρινούς και τους Φακίνους" και ξαφνικά ανακάλυψαν ότι πρόκειται για τουλάχιστον καλό αναπληρωματικό. Μεθαύριο ξεκινά στη θέση του τραυματία Πατσατζόγλου, προβλέπω ότι μπορεί να του φάει και τη θέση στην 11αδα. Προσωπική δικαίωση, τα λέω από το καλοκαίρι.

Μαλεζάς: Βασικός λόγω και του τραυματισμού του Κνολ, όχι κακό σέντερ μπακ, αν και με τον Κοβάσεβιτς τα βρήκε σκούρα.

Παπασταθόπουλος: Ώρες ώρες νομίζω ότι ο Φερέρ είναι το λιγότερο εμπαθής, για να μη πω ξερόλας σε βαθμό μαλακίας. Απορώ πως ακόμα δεν έχουν επαναστατήσει οι οπαδοί της ΑΕΚ με την εμμονή του παππού στον Άλβεζ. Κάποια στιγμή θα γράψω για την ΑΕΚ και μετά θα βγω αλλαγή μόνος μου.

Πρίττας: Αγωνίστηκε μετά από έναν τουλάχιστον χρόνο στο Reebok. Δεν ήταν κακός, δε γάμησε κιόλας. Ελπίζω να τον βοηθήσει ο προπονητής του, αν και ο ανταγωνισμός στον Άρη στη συγκεκριμένη θέση είναι πραγματικά σκληρός.

Μπουκουβάλας: Παραδόξως πως ο Δώνης δεν τον εμπιστεύεται ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν κολλάει και στο 4-3-3 που παίζει η Λάρισα, καθώς πρόκειται για καθαρό δεξύ χαφ. Οψόμεθα...

Λουτσιάνο: Ούτως ή άλλως ήταν η "παρατυπία" της 11άδας για να αποδώσουμε τιμές. Συνεχίζει ακάθεκτος

Κουτσιανικούλης: Εξαφανίστηκε μετά το ματς με τον Ολυμπιακό. Είναι και μικρός ακόμα βέβαια. Κανονικά μικρός (18 ετών), όχι σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα.

Κανακούδης: Και αυτόν τον έχει φάει ο ανταγωνισμός. Επιμένω ότι είναι καλός παίκτης.

Κουτσόπουλος: Ούτως ή άλλως μπήκε από το παράθυρο, απουσία καλύτερου. Passed his prime και έχει και το Σπυρόπουλο μπροστά του.

Σύνολα:

5 που κτυπούν θέση ή είναι ήδη βασικοί σε ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΟΦΗ, ΠΑΟΚ

2 που τους περιμένουμε (Πρίττας, Μπουκουβάλας)

2 που είναι ακόμα νωρίς να πούμε (Κουτσιανικούλης, Κανακούδης)

1 τελειωμένος (Κουτσόπουλος) και ο Λουτσιάνο.

Όχι και άσχημα μέσα σε ένα μήνα.

ΤΑ ΝΤΟΥΣΑΝ...

Πίσω ρεεεεεεεεε.

Απορώ ρε παιδιά πόσο καιρό έχω να δω την παλιά καλή αλλαγή μέσου με τρίτο αμυντικό, στο 4-5-1, που μετατρέπει το σύστημα σε 5-4-1, μη σου πω και 7-2-1. Πολύ καλό το στήσιμο του Ντούσαν στο Μπόλτον χθες, δεν αντιλέγω, αλλά μόλις είδα το Γόγολο να μπαίνει μέσα μου έσκασαν μνήμες από κάτι Αμπονσάδες στο ΟΑΚΑ... Πάντως, εντυπωσιάστηκα από Ρονάλντο Γκιάρο και φυσικά από Νάτσο Γκαρσία (ο οποίος αν έμενε ίσως κράταγε μπάλα στο κέντρο και δεν έπεφτε κάτα 10 μέτρα η αμυντική γραμμή του Άρη). Έτσι είναι αυτά όμως παιδιά, έχεις Ντούσαν, σίγουρα δε θα εκτεθείς. Τώρα, αν περιμένεις να απογειωθείς, μάλλον πρέπει να το ξεχάσεις...

Επίσης αυτός ο εκφωνητής στον ΑΝΤ1 πόσο γκαντέμης είναι... Για δέκα λεπτά έλεγε πόσο μεγάλη επιτυχία είναι το διπλό του Άρη. Κράτα και μια πισινή ρε μεγάλε.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ

Προς επίρρωση του προηγούμενου ποστ περί αλαζονείας των Άγγλων που ζουν στο δικό τους μικρό γυάλινο κόσμο, κλέβω από άρθρο του Σπυρόπουλου....

"Ωδή που οφείλει κανείς να την τοποθετήσει μπροστά στο ρεαλιστικό background της βρετανικής μενταλιτέ. Οπου, στο δίλημμα Γκάρεθ Μπάρι ή Κατσουράνης, είναι βέβαιοι πως ο Μπάρι υπερτερεί και αναρωτιούνται... ποιος είν' ο Κατσουράνης. Σολ Κάμπελ ή Κυργιάκος, το ίδιο. Νέβιλ ή Σεϊταρίδης, επίσης! Στο Αϊντχόφεν το 2006 (τελικός Κυπέλλου ΟΥΕΦA Σεβίλλη - Μίντλσμπρο) ανέλυαν στα πολύ σοβαρά ότι ο Στούαρτ Ντάουνινγκ θα τρυπήσει τον Ντάνι Αλβες! Και χθες ο αμετανόητος Μάικλ Οουεν δήλωσε πως «κανείς Κροάτης ποδοσφαιριστής δεν έχει το επίπεδο για να έπαιζε στην εθνική Αγγλίας»" (σ.σ. από δω και πέρα αναλαμβάνω εγώ).
Όσο διατηρούν αυτή τη νοοτροπία, δεν έχουν τύχη. Μου θυμίζουν τη φετινή (αλλά και περσινή) Λάρισα. Στον κάμπο νομίζουν ότι έχουν υπερομάδα. Ακούγονται δηλώσεις του τύπου "παίζουμε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα". Και φυσικά, επειδή οι πομπώδεις δηλώσεις δε συνοδεύονται από τα αντίστοιχα αποτελέσματα, για να μην εκτεθούμε τα ρίχνουμε όλα στη διαιτησία, άντε και στην τύχη. Εγώ απλά να επισημάνω ότι η Λάρισα έχει τη δεύτερη χειρότερη επίθεση στο πρωτάθλημα με 9 γκολ (μαζί με την Καλαμαριά και τον Ηρακλή) μπροστά μόνο από τη Βέροια. Ο Ηρακλής όμως που ξέρει μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες του, πίσω τρώει σίδερα (μόνο 8 γκολ παθητικό) και βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας. Η Λάρισα (η Μίλαν της Ελλάδας) αντίθετα που καταπίνει κάθε αντίπαλο, πίσω είναι ξέφραγο αμπέλι (13 γκολ παθητικό).
Δε λέω, καλό είναι να απαιτείς το μέγιστο, αξιέπαινο το γεγονός ότι κτυπάς και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά η ΑΕΛ έχει μόνο μία νίκη στο πρωτάθλημα, την πρώτη αγωνιστική κόντρα στο ψαρωμένο Αστέρα Τρίπολης. Τι διάολο, κάτι άλλο θα φταίει. Αλλά όταν νομίζεις πως η (ομολογουμένως πολύ καλή τριάδα στα χαφ) Σαρμιέντο, Φωτάκης, Κυριακίδης είναι ισάξια των Πίρλο, Γκατούσο, Αμπροσίνι που να καταλάβεις τα πραγματικά αίτια της κακής πορείας σου.
Μετά τιμής....
ΤΟΝΥ ΠΟΥΤΑΝΑ

ΕΒΓΑΛΑ ΒΙΖΑ

Μιας και την κάνω όσον ούπω (πως διάολο γράφεται αυτό?) για τα πολύ ξένα, θα γράψω κάτι για τα λιγότερο ξένα, ήτοι (αυτό σίγουρα γράφεται έτσι πάντως) το χθεσινό αποκλεισμό της Αγγλίας. Η σχέση μου με το νησί είναι κάπως περίεργη. Παρόλο που ποτέ δεν έμεινα παραπάνω από 5 συνεχόμενους μήνες εκεί, οι 9 στους 10 κολλητοί μου σπούδασαν και δούλεψαν (ή δουλεύουν ακόμα) εκεί, οι σοβαρές μου γκόμενες έμεναν εκεί, ο πραγματικός μου αδελφός (κατά το πραγματικός γιος του Πανούτσου) σπούδασε εδώ αλλά δουλεύει εκεί (στην αντίδραση και αυτός), την καλύτερη συναυλία την είδα εκεί, το πιο μυστήριο bar το είδα εκεί (με τον Chavez), είμαι γενικότερα λίγο εκεί. Οπότε την άποψη μου θα την πω, και αμαρτία ουκ έχω (ή κάπως έτσι).

Βούλιαξαν (πάλι) χθες οι Αγγλάρες. Το ακριβότερο, το καλύτερο και το πιο θεαματικό πρωτάθλημα στον κόσμο, δεν μπορεί να βγάλει εδώ και 15 χρόνια μία εθνική της προκοπής. Η τελευταία πραγματικά καλή ομάδα που παρουσίασαν οι Άγλλοι, ήταν η πολύ αγαπημένη εθνική του 90. Λινεκερ, Μπαρνς, Χοντλ, Πλατ, Γκασκόιν, ο άλλος με τις χαμηλωμένες κάλτσες και φυσικά "αυτός που θα χάσει το πέναλτυ" Πιρς. Όλοι οι ειδήμονες λένε ξανά και ξανά πως η παρουσία πληθώρας ξένων στην Πρεμιερσιπ είναι η αιτία που η εθνική Αγγλίας δεν πάει μπροστά. Παπαριές λέω εγώ.
Για μένα το μεγάλο πρόβλημα των Άγγλων τα τελευταία χρόνια που η χώρα στο σύνολο προοδεύει, είναι ότι έχουν αρχίσει να πιστεύουν εκ νέου αλλά άνευ λόγου ότι είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Δεν μπορούν να διανοηθούν καν ότι υπάρχει η απειροελάχιστη πιθανότητα πως δεν είναι τουλάχιστον ισάξιοι με τους άλλους. Και δεν το συναντάς μόνο στη μπάλα αυτό. Προέκυψε φέτος ο Χάμιλτον στην F1 και αμέσως ανακηρύχτηκε διάδοχος του Σούμι. Τελικά, ο μικρός τα σκάτωσε στα δύσκολα και έχασε ένα δικό του πρωτάθλημα από τον Ραικόνεν που ο Σούμι τον είχε για πρωινό. Και αντί ο Χάμιλτον να χαίρεται για τη 2η θέση στην πρώτη του εμφάνιση στην F1 (δεν το έχει κάνει κανείς άλλος τα τελευταία 20 χρόνια που βλέπω, ούτε ο Σούμι), αποκαλείται ήδη loser.
Τους πήγε ο Έρικσον στους 8 του Μουντιάλ το 2002 με μία σχετικά μέτρια ομάδα και όλοι τον κατηγορούσαν ότι η ομάδα δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Μήπως, λέω μήπως, δεν έχει τους παίκτες για να το κάνει? Αλλά που να το δεις αυτό, όταν πιστεύεις ότι οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου είναι ο Ροναλντίνιο (το hype), o Κακά (του πούστη), ο Ρονάλτο, ο Τζέραρντ και παλιότερα ο Μπέκαμ (η αλαζονεία). Εκεί είναι το πρόβλημα, στην αλαζονεία. Εγώ θα θέσω το προαιώνιο ποδοσφαιρικό ερώτημα. Πόσοι από εσάς θα έπαιζαν σε μας? Πόσοι Άγγλοι διεθνείς θα έβρισκαν αμέσως θέση σε μία καλή ομάδα του εξωτερικού. Ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, άντε ο Ρούνεϋ και κάνα δύο σέντερ μπακ. Από εκεί και πέρα το χάος του Κράουτς, του Μπρίτζ, του Νταφόε και του Ρίτσαρντς. Η κωμωδία των αυτοβιογραφιών ποδοσφαιριστών στα 21 τους χρόνια, οι 100.000 λίρες τη βδομάδα, οι διαφημίσεις, οι γκόμενες, τα drugs.
Το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου δεν προϋποθέτει και την καλύτερη εθνική του κόσμου, ειδικά όταν οι καλύτερες σου ομάδες δεν έχουν γηγενείς ποδοσφαιριστές. Αλλά όταν κάθε μέρα ξυπνάς και βλέπεις το DVD "The empire strikes back again", που να το καταλάβεις.

ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ...

στον τεράστιο Ίβιτσα Όσιμ, το μεγαλύτερο προπονητή που πέρασε τα τελευταία χρόνια από τον Παναθηναϊκό.

Πουτάνα μπάλα, πουτάνα ζωή.

ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ...

ο Ντανιέλ Λάρα Γκαρσία, κατά κόσμον Ντάνι και κατά Αλέφαντον Μπάνι.

Μεγάλη απώλεια...

FATHER! YES SON...

I want to kill you.

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ (ή μάλλον στράικερ) επιστρέφει χωρίς πλέον κανείς να δίνει σημασία. Αν ο Λάμπρος Χούτος δεν ήταν τόσο μπαμπόθρεφτος, τώρα θα είχε βάλει περισσότερα από δύο γκολ τα τελευταία τρία χρόνια στην εξορία που βρίσκεται, στις Μαγιόρκες και στις Ρετζίνες. Ξεφτίλα καριέρα, με όλο το σεβασμό δηλαδή.

Μόνο ο Έβαντ μπορεί να σώσει την κατάσταση. Αρκεί να μην επιτρέψει να πάει ο φάδερχούτος στην Νέα Σμύρνη πέρα από τις μέρες αγώνων.

Πόσες πιθανότητες του δίνετε να πιάσει;

ΦΡΑΝΣΙΣ ΦΟΡΝΤ ΚΟΠΟΛΑ...

Ράινερ Βέρντεν Φασμπίντερ και ξερό ψωμί.
Καλά τα 'λεγε ο Τζιμάκος. Κρυφοκουλτουριάδηδες όλοι είμαστε. Ωστόσο πάει η κουλτούρα, σιγά-σιγά την κάνει με ελαφρά από το ελληνικό πρωτάθλημα. Φυσικά ήταν αναμενόμενο με τέτοιες άθλιες αμυντικές επιδόσεις.

Ο Ράινερ Μάουρερ μπορεί να μην έχει το ίδιο απαράμιλλο στιλ με το συμπατριώτη του Έβαντ Λίνεν, αλλά τουλάχιστον με τη γεμάτη "γ" αγγλική προφορά του και το γενικότερο αυστηρό αλλά δίκαιο στιλ του, προσέδιδε κάτι ψαρωτικό στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κρίμα που έφαγε τόση γιούχα, ίσως όμως να μην ήταν αδικαιολόγητη. Εγώ τον αποχαιρετώ και επισημαίνω ότι αν ο Γκόραν Ντρούλιτς δεν είχε προβλήματα τραυματισμού φέτος, τώρα ο ΟΦΗ δε θα ανησυχούσε τόσο για την άμυνά του.

THREE-NIL

(Slipknot, "Vol.3: The Subliminal Verses")

Δικαιωματικά το εν λόγω κομμάτι αφιερώνεται στο χθεσινό Άρη. Όχι μόνο για την προφανή σύνδεση με το σκορ κατά του Ερυθρού Αστέρα αλλά και για το περίφημο κιτρινόμαυρο πανώ Slipknot (που δε γράφει καν Άρης) που κοσμεί τις εξέδρες.

Ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθεί κανείς την ομάδα και τον πρίγκιπα-βάτραχο, πρέπει να αρχίσουμε την αναγνώριση ορισμένων πραγμάτων. Πέρσι, επί Όγιος, μιλούσαμε πολύ για το ωραίο επιθετικογενές ποδόσφαιρο και τους διαφόρους ταλαντούχους αλλά και ψιλο-άκυρους Τουτοτίνγκες. Τον πρώτο γύρο, ο Άρης ήταν απλώς μια ωραία ιστορία. Ένα σύντομο ποδοσφαιρικό παραμύθι. Με ίντριγκες, υπερβολές, δράματα και στιγμές ευθυμίας. Ο ερχομός του Κίκε Ερνάντεθ συνέπεσε με το δέσιμο της ομάδας και ακολούθησαν τα αποτελέσματα κι η έξοδος στην Ευρώπη.

Φέτος ξεκίνησαν πάλι με τα γνωστά δράματα. Ο Ολίβα έφαγε σουτ και ο Φερέρ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, προκαλώντας άγχος. Η πρόσληψη Μπάγεβιτς έφερε μια ηρεμία στην ομάδα, αλλά τίποτα παραπάνω. Αυτό ήταν ευλογία για τον Άρη. Μια τριάρα με τον ΠΑΟΚ είναι το μόνο που θυμόταν κανείς ως σήμερα. Κι όμως, ο φετινός Άρης έχει μόνο μία ήττα σε όλες τις διοργανώσεις. Αθόρυβα, χωρίς να πάρουμε πρέφα τι παίζει, αξιώνει διάφορα. Δεν μπορώ να φανταστώ ακόμα που το πάει αλλά έχω την αίσθηση ότι με το άστρο του Κέρμιτ και το ταλέντο των παικτών συντονισμένο, μπορεί να έχουμε εκπλήξεις. Ίσως όχι τόσο φέτος, όσο του χρόνου. Με πολλά αν, βέβαια...

Αν ο Κόκε παραμείνει και μπορέσει να βάζει κάθε χρόνο μια ντουζίνα γκολ.

Αν ο Χαβίτο με τον Κάλβο, αντί για υποκατάστατοι, γίνουν συμπληρωματικοί και σταθεροί.

Αν ο Νέτο θυμηθεί να γυρίζει στην άμυνα.

Αν ο (personal favourite) Φελίπε γίνει πιο ουσιαστικός.

Αν βρεθεί ο παίκτης που θα πάρει τη θέση του ήρωα Νεμπεγλέρα.

Αν εμφανιστεί και κάνας άλλος νέος γκρικ, πλην του Παπάζογλου, ο οποίος θύμισε σε σουλούπι Καμπάνταη και σε impact Χαριστέα (όταν πρωτοβγήκε).

Και κυρίως, αν συνεχίσει ο υπόλοιπος κόσμος να μην πολυασχολείται.

Αναμένω τα καλύτερα αλλά δεν το φωνάζω για να μην τους αγχώσω...