ΕΒΓΑΛΑ ΒΙΖΑ

Μιας και την κάνω όσον ούπω (πως διάολο γράφεται αυτό?) για τα πολύ ξένα, θα γράψω κάτι για τα λιγότερο ξένα, ήτοι (αυτό σίγουρα γράφεται έτσι πάντως) το χθεσινό αποκλεισμό της Αγγλίας. Η σχέση μου με το νησί είναι κάπως περίεργη. Παρόλο που ποτέ δεν έμεινα παραπάνω από 5 συνεχόμενους μήνες εκεί, οι 9 στους 10 κολλητοί μου σπούδασαν και δούλεψαν (ή δουλεύουν ακόμα) εκεί, οι σοβαρές μου γκόμενες έμεναν εκεί, ο πραγματικός μου αδελφός (κατά το πραγματικός γιος του Πανούτσου) σπούδασε εδώ αλλά δουλεύει εκεί (στην αντίδραση και αυτός), την καλύτερη συναυλία την είδα εκεί, το πιο μυστήριο bar το είδα εκεί (με τον Chavez), είμαι γενικότερα λίγο εκεί. Οπότε την άποψη μου θα την πω, και αμαρτία ουκ έχω (ή κάπως έτσι).

Βούλιαξαν (πάλι) χθες οι Αγγλάρες. Το ακριβότερο, το καλύτερο και το πιο θεαματικό πρωτάθλημα στον κόσμο, δεν μπορεί να βγάλει εδώ και 15 χρόνια μία εθνική της προκοπής. Η τελευταία πραγματικά καλή ομάδα που παρουσίασαν οι Άγλλοι, ήταν η πολύ αγαπημένη εθνική του 90. Λινεκερ, Μπαρνς, Χοντλ, Πλατ, Γκασκόιν, ο άλλος με τις χαμηλωμένες κάλτσες και φυσικά "αυτός που θα χάσει το πέναλτυ" Πιρς. Όλοι οι ειδήμονες λένε ξανά και ξανά πως η παρουσία πληθώρας ξένων στην Πρεμιερσιπ είναι η αιτία που η εθνική Αγγλίας δεν πάει μπροστά. Παπαριές λέω εγώ.
Για μένα το μεγάλο πρόβλημα των Άγγλων τα τελευταία χρόνια που η χώρα στο σύνολο προοδεύει, είναι ότι έχουν αρχίσει να πιστεύουν εκ νέου αλλά άνευ λόγου ότι είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Δεν μπορούν να διανοηθούν καν ότι υπάρχει η απειροελάχιστη πιθανότητα πως δεν είναι τουλάχιστον ισάξιοι με τους άλλους. Και δεν το συναντάς μόνο στη μπάλα αυτό. Προέκυψε φέτος ο Χάμιλτον στην F1 και αμέσως ανακηρύχτηκε διάδοχος του Σούμι. Τελικά, ο μικρός τα σκάτωσε στα δύσκολα και έχασε ένα δικό του πρωτάθλημα από τον Ραικόνεν που ο Σούμι τον είχε για πρωινό. Και αντί ο Χάμιλτον να χαίρεται για τη 2η θέση στην πρώτη του εμφάνιση στην F1 (δεν το έχει κάνει κανείς άλλος τα τελευταία 20 χρόνια που βλέπω, ούτε ο Σούμι), αποκαλείται ήδη loser.
Τους πήγε ο Έρικσον στους 8 του Μουντιάλ το 2002 με μία σχετικά μέτρια ομάδα και όλοι τον κατηγορούσαν ότι η ομάδα δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Μήπως, λέω μήπως, δεν έχει τους παίκτες για να το κάνει? Αλλά που να το δεις αυτό, όταν πιστεύεις ότι οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου είναι ο Ροναλντίνιο (το hype), o Κακά (του πούστη), ο Ρονάλτο, ο Τζέραρντ και παλιότερα ο Μπέκαμ (η αλαζονεία). Εκεί είναι το πρόβλημα, στην αλαζονεία. Εγώ θα θέσω το προαιώνιο ποδοσφαιρικό ερώτημα. Πόσοι από εσάς θα έπαιζαν σε μας? Πόσοι Άγγλοι διεθνείς θα έβρισκαν αμέσως θέση σε μία καλή ομάδα του εξωτερικού. Ο Τζέραρντ, ο Λάμπαρντ, άντε ο Ρούνεϋ και κάνα δύο σέντερ μπακ. Από εκεί και πέρα το χάος του Κράουτς, του Μπρίτζ, του Νταφόε και του Ρίτσαρντς. Η κωμωδία των αυτοβιογραφιών ποδοσφαιριστών στα 21 τους χρόνια, οι 100.000 λίρες τη βδομάδα, οι διαφημίσεις, οι γκόμενες, τα drugs.
Το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου δεν προϋποθέτει και την καλύτερη εθνική του κόσμου, ειδικά όταν οι καλύτερες σου ομάδες δεν έχουν γηγενείς ποδοσφαιριστές. Αλλά όταν κάθε μέρα ξυπνάς και βλέπεις το DVD "The empire strikes back again", που να το καταλάβεις.