TOP-10

Παίρνοντας ως αφορμή σχόλιο καλού ex-blogger φίλου και μέγα διδασκάλου του πραγματικού νυκτερινού χαβαλέ (you know who you are, που γράφουν και στα thanx των δίσκων), σας παραθέτω το προσωπικό top-10 των ποδοσφαιριστών της Α Εθνικής που ξεκίνησαν ελπιδοφόρα και μετά καααααθησαν:

1. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (Αιγάλεω)

Μετά από τέσσερα απανωτά γκολάκια στην αρχή, πλέον ο Χατζάρας υπολογίζει περισσότερο τον Κουμορτζί και το Νικολόπουλο παρά το Χαϊδαριώτη επιθετικό. Κρίμα και τον είχα στην ενδεκάδα του sportgames.gr...

2. ΝΑΣΙΜΕΝΤΟ (Άρης)

Πλάκωσε τους σούβλακους και το μόνο που κάνει πλέον είναι να βαράει τα φάουλ από τα τριανταπέντε μέτρα.

3. ΚΟΙΛΙΑΡΑΣ (Εργοτέλης)

Τρελές νριμπλίτσες αλλά από ουσία τώρα τελευταία μηδέν.

4. ΡΙΒΑΣ (Ηρακλής)

Είχε βάλει μια γκολάρα στις αρχές αλλά τώρα καλύτερα να παίζει ο Διαμαντίδης κι ο Κώστας ο Καπετάνος (το πραγματικό ταλέντο από τα αδέρφια)...

5. ΟΝΟΥΑΤΣΙ (Ιωνικός)

Η μεγάλη εμφάνιση εναντίον του ΠΑΟ έμεινε εκεί. Καλός και γρήγορος αλλά όχι και τόσο effective.

6. ΦΛΑΒΙΝΙΟ (Κέρκυρα)

Ομολογώ ότι περισσότερο λόγω cool ονόματος είχα τσιμπήσει αλλά μάλλον δεν παίζει τίποτα σοβαρό.

7. ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Λάρισα)
Είχα εντυπωσιαστεί μόνο που πέτυχε κάνα δυο γκολάκια. Τώρα πάλι η ΑΕΛ έχει πρόβλημα σκοραρίσματος.
8. ΜΠΑΡΚΟΓΛΟΥ (Ξάνθη)

Κλασικός παίκτης με ups and downs. Μήπως είναι όμως τραυματίας και εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα;

9. ΝΟΥΑΦΟΡ (ΟΦΗ)
Μόνο Ντρούλιτς υπάρχει στην επίθεση του Ομίλου. Τέλος.
10. ΤΣΚΙΤΙΣΒΙΛΙ (Πανιώνιος)
Τεχνίτης Γεωργιανός αλλά κάπως μπουλούκος. Ο Λίνεν τον εμπιστεύεται reluctantly...

Αυτά. Αν έχετε άλλη άποψη, ευπρόσδεκτη...

ΒΟΥ ΠΟΥ ή Η ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο Αχιλλέας Ασλανίδης, φαφλατάς και γραφικός γενικώς, το είχε πει στην Αθλητική Κυριακή. Ότι το ποδόσφαιρο είναι ταξικό άθλημα. Και αυτό φαίνεται. Κοιτώντας τις γειτονιές της Αττικής που εκπροσωπούνται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, θα διαπιστώσει ότι παίζουμε σε τέσσερα ταμπλό: Δυτική Αθήνα, Ανατολική Αθήνα, Πειραιά, υπόλοιπο Αττικής (εκεί που εκλέγεται ο Πάγκαλος).
Δυτικά, βλέπουμε Αιγάλεω, Ατρόμητο, Χαϊδάρι ενώ αν το τραβήξουμε, κι ο Απόλλων (ομάδα του Δήμου Αθηναίων) βρίσκεται προς δυσμάς.
Ανατολικά, έχουμε Εθνικό Αστέρα, Ηλιούπολη, Άγιο Δημήτριο (ή Μπάρτσα ή τρένο προς τη Β, η Καλλιθέα είναι κάπου ανάμεσα ενώ ο Ηλυσιακός είναι το αντίστοιχο του Απόλλωνα.
Πειραιά, έχουμε Ιωνικό, Προοδευτική, Εθνικό.
Υπόλοιπο Αττικής δυναμική παρουσία με Βύζα, Θρασύβουλο, Αχαρναϊκό, Κορωπί.
Τι λείπει φυσικά; Τα βόρεια προάστια, τα οποία ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι στο ποδόσφαιρο. Σε μπάσκετ, βόλεϊ, οι γειτονιές των Βριλησσίων, Χολαργού, Χαλανδρίου, Αμαρουσίου, Παπάγου κάτι έχουν δείξει. Στην μπάλα όμως, τίποτα. Το οποίο είναι λογικό. Στη Φιλοθέη, που ξέρω, τα μόνα που μπορείς να κάνεις είναι μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις, σκουός, ενώ αν θες να ρίξεις κάνα σουτάκι, μάλλον θα σε κράξουν οι κυρίες (ή οι αλλοδαπές υπερέτριες) που βγάζουν βόλτα μωρά και σκυλιά στα πράσινα παρκάκια...
Βεβαίως, υπάρχουν παραδείγματα ΒουΠου ποδοσφαιριστών όπως ο Ανδρέας-Βασίλης-Άκης Ζήκος από το δημοκρατικό προάστιο του Παπάγου αλλά φυσικά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Καλώ τον κόσμο των Βου Που (στον οποίο δεν ανήκω πλέον, καθώς επέστρεψα ευτυχώς στο Δήμο Αθηναίων) να στηρίξει κάθε προσπάθεια για συγκρότηση ποδοσφαιρικού σωματείου. Έστω και μια γενικευμένη προσπάθεια, που θα λέγεται Rich Kids ή Το Βόρειο Σέλας... Μέχρι τότε, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις προσπάθειες των τοπικών συλλόγων, αφού έτσι κι αλλιώς η επαρχία ψιλοαπέχει...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΕΛΙΟ

Η καριέρα του Σφακιανάκη ξεκίνησε ιδανικά. Ξεχώρισε στη Καβάλα και μεταγράφηκε νεαρός στον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Όμως, εκείνη την εποχή, η δεξιά πλευρά ήταν καπαρωμένη από το συνονόματο του Γιαννακόπουλο. Ο Μπάγεβιτς προσπάθησε να τον μετατρέψει σε αμυντικό χαφ. Χωρίς να είναι απαραίτητα χειρότερος από τον Πουρσανίδη και τον Πασσαλή, δεν κατάφερε να καθιερωθεί. Μεταγράφηκε στη Ξάνθη, μετά Κύπρος και κάπου εκεί φάνηκε να τελειώνει το παραμύθι.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, ο Σφακιανάκης δεν είναι Κρητικός. Στον ΟΦΗ όμως κατάφερε, στα 30 του χρόνια, να αναστήσει την καριέρα του. Πέρυσι ήταν βασικός σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, αλλά η ομάδα πάλευε για τη σωτηρία. Φέτος, αποτελεί τον κινητήριο μοχλό και καλύτερο παίκτη του ΟΦΗ (μαζί με τον θεό και ύπερcool Ντρούλιτς). Εχθές, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, πέτυχε το γκολ του πρωταθλήματος, κρεμώντας τον Μπεντενίκ από τη σέντρα, σε ένα γήπεδο που, από τόσο μακριά, οι εστίες δεν ξεχωρίζουν και πολύ εύκολα από το συρματόπλεγμα και τις κερκίδες. Χρόνια πολλά!

DESPERATE TIMES CALL FOR DESPERATE MEASURES

Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Ο Όγιος έπαθε και έμαθε. Τη στιγμή που στη Θεσσαλονίκη οι Αρειανοί ονειρεύονται την επιστροφή του Νίκου "δε-θέλω-να-βλέπω-κηδείες" Αναστόπουλου (έγκυρο αυτό), ο συμπαθής Γκιγιέρμο κατάλαβε ότι τα πέρι ωραίας μπάλας, όσα πάνε κι όσα 'ρθούνε, να χαρούμε μπαλίτσα ρε παιδιά, βάμος ατακάντε κλπ, δεν παίζουν και πως αν θέλει να έχει μέλλον, οφείλει να επιστρέψει στο άγιο ποδόσφαιρο του πρόσφατου παρελθόντος. Η πρώτη κίνηση προφανής: Επιστροφή στην ενδεκάδα του φυσικού αρχηγού, δρεπανηφόρου και αγαπημένου σέντρε μπακ Γιώργου Κολτσίδα. Το αποτέλεσμα; 0-1, δεύτερη νίκη στο πρωτάθλημα και φυσικά δικαίωση (αλλά όχι του Όγιος).

ΤΥΡΙ, ΓΑΛΑ, ΚΑΜΠΑ

Αν προτιμάτε να μην ξέρετε...

Ή τουλάχιστον, να νομίζετε ότι δεν θα μάθετε ποτέ τι θα γίνει, υπάρχει η λύση. Και λέγεται Πρωτάθλημα Β' Εθνικής. Ο καλός φίλος Pulp (μαλάκας... αγαπημένος), όταν του είπα ότι έχουμε σκοπό να μιλάμε και για τη Β' Εθνική, με ρώτησε "καλά ρε, ποιος θα ενδιαφερθεί;"

Καταλαβαίνω τα θέματα που υπάρχουν:
1. συχνά τα απομεινάρια της Παράγκας έχουν ήδη καθορίσει ποιος θα ανέβει και θα ποιος θα πέσει (θυμάστε το μπαράζ Αιγάλεω-ΠΑΣ Γιάννινα όταν όλοι γνώριζαν ότι το Αιγάλεω είχε πάρει σειρά για να την επόμενη χρονιά;). Φέτος ο Λεβαδειακός είναι sureshot. Και όχι επειδή έχει τον Κωστίκο στον πάγκο ούτε επειδή βαράει ο Ρούσεφ τα φάουλ ούτε (εννοείται) επειδή ο Πέτρος Δημητριάδης (ο ποιος;) παίζει στην κορυφή της επίθεσης.
2. Τα γήπεδα είναι άθλια. Ο Αγροτικός Αστέρας έπαιξε στο γήπεδο του Καλοχωρίου την προηγούμενη Κυριακή και θύμησε τις ιστορικές ατάκες του Χάρι "κι ο Ατρόμητος σε ξερό παίζει κλπ".
3. Το θέαμα είναι κατά βάση τραγικό.
4. Οι διαιτησίες είναι σφαγιαστικές. Αν δεν κάτσει το επιστημονικό σφύριγμα μέσα στο ματς, σφυράμε μπέναλντι στο ενενηνταφεύγα, χωρίς τύψεις.

Αλλά... είναι κάβλα...
Ο φετινός Ηλυσιακός είναι τρομερή περίπτωση, ας πούμε. Όποιος είδε τα στιγμιότυπα του ματς με το Λεβαδειακό την Κυριακή, είδε ωραία μπαλίτσα. Η φάση του γκολ με την ασίστ του Κάμπα στον Κοζανίδη είναι από αυτές που βλέπει σπάνια κανείς σε ματς της Καλαμαριάς, φερ' ειπείν. Φυσικά, ο κόσμος ξενερώνει με την προοπτική άλλης μιας ομάδας της Αττικής στη Ζούπερ Λίγκα. Αλλά αρχίζει και δημιουργείται μια ιστορία στου Ζωγράφου. Που ξεκινάει από τη νυν ηγεσία της Λάρισας. Αν ο Ηλυσιακός (γείτονας, συν τοις άλλοις) καταφέρει να ανέβει, πιστεύω θα έχει γίνει μια αναπάντεχη έκπληξη - δικαίωση. Αλλά και να μην ανέβει, στ' αρχίδια μου, πάλι θα ΄χουμε να λέμε...
You see?
Και αν προτιμάτε πιο σοβαρή ενημέρωση, τσεκάρετε το περιοδικό Matchball (ή κάπως έτσι), που αναφέρεται μόνο σε Β, Γ, Δ, Ε, Ζ, Η κλπ Εθνικές...

Ο ΜΡΕΣΚΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Φαίνεται ότι μετά την Πυθεία, το Martin Luther King και το Δον Λορέντσο, οράματα βλέπει και ο προπονητής του Νέου (για να μη ξεχνιόμαστε) Πανιωνίου Εβαντ Λίνεν, καθώς μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η χρησιμοποίηση του Μπρέσκα ως δεξιού μπακ στον αγώνα εναντίον της Ξάνθης. Είναι τυχερός πάντως ο γεροδιδάσκαλος Έβαντ (προσέξτε πως φοράει πάντα τα γυαλιά πρεσβυωπίας χαμηλωμένα στη μύτη όταν γράφει στο μπλοκάκι του, σαν ηλικιωμένη δασκάλα) που απουσιάζει ο Μπέος από τη διοίκηση (ή καλύτερα από την κερκίδα, καθώς ήταν οπαδός και όχι πρόεδρος) γιατί σε αντίθετη περίπτωση δε τις γλύτωνε τις φάπες.

ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Η Λάρισσα παραμένει η μονάδικη επαρχιακή ομάδα που κατάφερε να ανταγωνιστεί επί μία σειρά ετών τις παροδοσιακές δυνάμεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τη δεκαετία του 80 η βυσσινί θύελλα συμμετείχε σε τρεις τελικούς κυπέλου (82, 84 και 85) και κερδίσε τον τελευταίο, συντρίβοντας τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ με 4-1. Εκείνα τα χρόνια, η ΑΕΛ συγκέντρωσε νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές από την περιοχή της Θεσσαλίας (Γκαλίτσιος, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Βαλαώρας, Μητσιμπόνας, Καραπιάλης είναι οι πιο γνωστοί), οι οποίοι ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά μέσα στην ομάδα και τελικά κατέκτησαν το πρωτάθλημα του 88.

Η δοκιμασμένη συνταγή της δεκαετίας του 80 δε φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τη σύγχρονη τεχνική ηγεσία. Η φετινή ομάδα είναι ένα σύνολο λεγεωνάριων και βετεράνων. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που προέρχεται από τα φυτώρια και αγωνίζεται τακτικά είναι ο Γκαλίτσιος, ενώ ταλαντούχοι και κυρίως εξελίξιμοι έλληνες παίκτες του βασικού κορμού μοιάζουν να είναι μόνο οι Καλαντζής, Γκίκας και Αλωνεύτης. Η σχετικά πετυχημήνη πέρσινη πορεία (η οποία οφείλεται περισσότερο στη δύναμη και τον ενθουσιασμό της έδρας, παρά στην ποιότητα της ίδιας της ομάδας) μάλλον παρέσυρε το Δώνη στο λανθασμένο καλοκαιρινό σχεδιασμό της ομάδας, υπό το πρίσμα των άμεσων επιτυχιών. Η επιλογή της συμμετοχής στα προκριματικά του Ιντερτότο τον Ιούνιο ήταν από ατυχής ως αστεία και σίγουρα ανακόλουθη με τις "στόχος είναι η παραμονή" περσινές προσδοκίες.

Φέτος, το θέαμα που παρουσιάζει η ΑΕΛ στο γήπεδο είναι μετριότατο (ακόμα και για τα ελληνικά standards) και φυσικά αποτυπώνεται στη βαθμολογία. Οι βυσσινί έχουν κερδίσει εκτός έδρας μόνο τον Ιωνικό των 1000 προβλημάτων (που έπαιζε και με 10), ενώ εντός πετυχαν νίκες μόνο εναντίον της Ξάνθης και του Ατρόμητου, ομάδες που την εποχή που αντιμετώπισαν την ΑΕΛ είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και εμφανίστηκαν κατώτεροι του αναμενόμενου. Στις τελευταίες δε 5 αγωνιστικές, το βυσσινί αλογάκι ασθμαίνει και μένει πίσω, με τέσσερις ήττες και μία ισοπαλία στο Ηράκλειο. Επί πλέον, ακολουθούν δύο εκτός έδρας ματς με ΟΣΦΠ και ΠΑΟ, οπότε στον ενδιάμεσο εντός έδρας αγώνα με τον Εργοτέλη, η νίκη είναι παραπάνω από απαραίτητη. Ελπίζω η δωρεάν είσοδος που πρότεινε σήμερα ο Πηλαδάκης να αποσκοπεί απλά στο γενικό ξεσηκωμό και όχι στη δημιουργία γενικευμένης ζούγκλας, αν και ομολογώ ότι οι σκηνές απείρου κάλλους που έχουμε δει κατά καιρούς στα ελληνικά γήπεδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις "βγάζουν γέλιο", μέχρι να γίνει η στραβή βέβαια.
Κατά πάσα πιθανότητα, η ΑΕΛ και φέτος δε θα κινδυνεύσει με υποβιβασμό, αλλά προοπτική για τη δημιουργία μιας ομάδας που να μπορέσει να επαναλάβει ή έστω να πλησιάσει τα κατορθώματα του 80, τερματίζοντας μέσα στην 4αδα, δε φαίνεται να υπάρχει, καθώς οι περισσότεροι ποδοσφαριστές που συνθέτουν τη 18αδα βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Χώρια που είναι ντροπή η ομάδα που είχε κάποτε στις τάξεις το "μάγο του κάμπου" να περιμένει την ένταξη των συμπαθών κατα τα άλλα ποδοσφαιριστών Φωτάκη και Μπαχράμη για να βελτιώσει το επιθετικό της παιχνίδι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

το διοικητή μου και του αφιερώνω την κεφαλιά-ψαράκι με την οποία κάρφωσα τον Μπεντενίκ. Ο φίλος μου ο Μελίσσης κι εγώ ανταποδώσαμε τη στήριξη που μας παρέχει η Πολεμική Αεροπορία, κάνοντας στρατιωτικό χαιρετισμό, κι δίνοντας έναυσμα στους νέους μας να επανεκτιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Είμαι περήφανος που εκπροσωπώ επάξια την Πολεμική Αεροπορία..."

Σάββας Ηλιάδης. 2 γκολ φέτος με πανομοιότυπο τρόπο (σέντρα από αριστερά, κεφαλιά ως κρυφός κυνηγός). Μήπως όμως την έχει δει κάπως;

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΩΡΑΙΟ ΤΕΛΟΣ

Ένας auslander που ξέρει ότι θα αμφισβητείται εξ ορισμού λόγω καταγωγής. Που ξέρει ότι οι αντίπαλοι μπορούν να τον πικάρουν φωνάζοντας "δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ". Ένας επιθετικός που ποτέ δε λογίστηκε βασικός, αν και κανείς παίκτης της ομάδας του τα τελευταία τρία χρόνια δε διαθέτει την τεχνική του κατάρτιση. Ένας γαμάτος προπονητής που δε γουστάρει παίκτες που δε θυσιάζονται για το σύνολο, και τον απέρριψε στην αρχή της σεζόν (το μοναδικό σφάλμα του αγαπημένου μου Σάββα)... Ένας τραυματισμός που έβαλε φυτίλι στην καριέρα του...

Ο Ίντριντ Φορτούζι έκανε ντόρο χτες βράδυ. Γιατί έβαλε ένα γκολ που θέλει πολύ θράσος να σκεφτείς ότι σε παίρνει να το κάνεις τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο Παπαποστόλου είναι δίπλα, μόνος του κι όμως ο 33χρονος χεταίος δεν του δίνει πάσα, αλλά κάνει τέταρτη ντρίμπλα.

Σε κάποιους ίσως προκάλεσε έκπληξη αλλά όποιος θυμάται το τέλος της προπέρσινης σεζόν ο Φορτούζι έκανε πράματα και θάματα.
Welcome back dude...