ΒΟΥ ΠΟΥ ή Η ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο Αχιλλέας Ασλανίδης, φαφλατάς και γραφικός γενικώς, το είχε πει στην Αθλητική Κυριακή. Ότι το ποδόσφαιρο είναι ταξικό άθλημα. Και αυτό φαίνεται. Κοιτώντας τις γειτονιές της Αττικής που εκπροσωπούνται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, θα διαπιστώσει ότι παίζουμε σε τέσσερα ταμπλό: Δυτική Αθήνα, Ανατολική Αθήνα, Πειραιά, υπόλοιπο Αττικής (εκεί που εκλέγεται ο Πάγκαλος).
Δυτικά, βλέπουμε Αιγάλεω, Ατρόμητο, Χαϊδάρι ενώ αν το τραβήξουμε, κι ο Απόλλων (ομάδα του Δήμου Αθηναίων) βρίσκεται προς δυσμάς.
Ανατολικά, έχουμε Εθνικό Αστέρα, Ηλιούπολη, Άγιο Δημήτριο (ή Μπάρτσα ή τρένο προς τη Β, η Καλλιθέα είναι κάπου ανάμεσα ενώ ο Ηλυσιακός είναι το αντίστοιχο του Απόλλωνα.
Πειραιά, έχουμε Ιωνικό, Προοδευτική, Εθνικό.
Υπόλοιπο Αττικής δυναμική παρουσία με Βύζα, Θρασύβουλο, Αχαρναϊκό, Κορωπί.
Τι λείπει φυσικά; Τα βόρεια προάστια, τα οποία ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι στο ποδόσφαιρο. Σε μπάσκετ, βόλεϊ, οι γειτονιές των Βριλησσίων, Χολαργού, Χαλανδρίου, Αμαρουσίου, Παπάγου κάτι έχουν δείξει. Στην μπάλα όμως, τίποτα. Το οποίο είναι λογικό. Στη Φιλοθέη, που ξέρω, τα μόνα που μπορείς να κάνεις είναι μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις, σκουός, ενώ αν θες να ρίξεις κάνα σουτάκι, μάλλον θα σε κράξουν οι κυρίες (ή οι αλλοδαπές υπερέτριες) που βγάζουν βόλτα μωρά και σκυλιά στα πράσινα παρκάκια...
Βεβαίως, υπάρχουν παραδείγματα ΒουΠου ποδοσφαιριστών όπως ο Ανδρέας-Βασίλης-Άκης Ζήκος από το δημοκρατικό προάστιο του Παπάγου αλλά φυσικά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Καλώ τον κόσμο των Βου Που (στον οποίο δεν ανήκω πλέον, καθώς επέστρεψα ευτυχώς στο Δήμο Αθηναίων) να στηρίξει κάθε προσπάθεια για συγκρότηση ποδοσφαιρικού σωματείου. Έστω και μια γενικευμένη προσπάθεια, που θα λέγεται Rich Kids ή Το Βόρειο Σέλας... Μέχρι τότε, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις προσπάθειες των τοπικών συλλόγων, αφού έτσι κι αλλιώς η επαρχία ψιλοαπέχει...