WEST SIDE STORY

Έκτη χρονιά που το Αιγάλεω συμμετέχει στην Α Εθνική, δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά τις θρυλικές εποχές της ομάδας των mid80s (Ούτσικας, Παραπραστανίτης, Πηγαδίτης κλπ). Έκτη χρονιά που επιβεβαιώνει ότι αυτή η ομάδα είναι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατασκεύασμα του προπονητή της. Ο Χατζάρας (όσο συμπαθής κι αν μου είναι σαν τύπος) είναι, μαζί με τον Τεννέ φυσικά, ο πιο γνήσιος καταστροφέας του ποδοσφαίρου. Χωρίς αυτόν, το Αιγάλεω δεν έκανε καλές χρονιές αλλά τουλάχιστον είχε ενδιαφέρον η μπάλα που έπαιζε. Με αυτόν κυνηγάει πάντα Ουέφα, αλλά σιχαίνεσαι να το παρακολουθείς. Το ματς με τους γάβρους ήταν απλώς ένα ακόμα παράδειγμα της γενικότερης νοοτροπίας της ομάδας. Μιας ομάδας που έχει χτιστεί στη λογική του πώς θα κλέψουμε όχι πώς θα παίξουμε. Μιας ομάδας που ενώ έχει και είχε και παίκτες ταλέντου (Μπάρκογλου, Χλωρός, Αγρίτης, Φωτάκης) και παίκτες τσαμπουκά (Αλεξόπουλος, Σκοπελίτης, Ψωμάς, Νικολόπουλος), πάντα οδηγούσε τις καταστάσεις στη δεύτερη κατηγορία εκ των δύο, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει για να παίρνει Χ εκτός έδρας με τον Πανιώνιο (ελαφρώς τυχαίο το παράδειγμα αλλά αναρωτιέμαι πόσα 0-0 έχει να επιδείξει αυτό το ζευγάρι). Το Αιγάλεω, όσο κι αν σέβομαι το γεγονός ότι έχει οπαδούς, είναι το άκρως αντίθετο της λογικής της Ξάνθης και του Χρήστου "Τσιρίλο καργιόλη" Πανόπουλου. Το μόνο που τους πιστώνω είναι ότι έχουν αρχές και άποψη. Έστω κι αν διαφωνώ κάθετα με αυτές, έστω κι αν βαριέμαι να τους βλέπω να παίζουν. Εύχομαι ειλικρινά να διαψευστώ στο μέλλον...