WISHFUL THINKING

Μέρες που είναι, λέω να παίξουμε με άλλη μια από τις αγαπημένες μου λίστες. Μιας και δεν έχει πρωτάθλημα, και πλησιάζει η μεταγραφική περίοδος του Γενάρη, θα γράψω τον παίκτη κάθε ομάδας της Α Εθνικής (πλην ΠΟΚ) που θα ήθελα στην ομάδα μου (δε γράφω ποια ομάδα είναι αυτή, αν και το ξέρετε προφανώς). Πάμε:

ΑΙΓΑΛΕΩ: Σκοπελίτης.

Δυστυχώς, τα ταλέντα του Αιγάλεω έχουν μείνει ψιλοστάσιμα και αν εξαιρέσουμε τον Ποπόφ, δεν υπάρχει άλλος, πλην του κεντρικού χαφ-σκυλιού, που να με εντυπωσιάζει. Γενικώς δε με τρελαίνει το Άλεω, τα ΄χουμε ξαναπεί.

ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛ.: Κόβατς.

Ομολογώ ότι είναι η ομάδα που κατέχω λιγότερο. Και για να κάνω τη διαφορά από το ximaleo, δε λέω τον Περόνε αλλά τον πολύ σταθερό κίπερ τους.

ΑΡΗΣ: Πάουλο Κόστα.

Πολύ τεχνικός, με αριστερό πόδι, αν και λίγο χαλαρός στο παιχνίδι. Έχω τέτοιον στην ομάδα μου, αλλά δεν πειράζει. Αβραάμ Παπαδόπουλος, a close second. Για Χαβίτο, δεν το συζητώ, θεωρώ ότι μπορεί να χαντακώσει την ομάδα με τις περιττές ενέργειες που μπορεί να κάνει.

ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ: Γελαδάρης.

Ακόμα και τώρα στα γεράματα. Από τα καλύτερα επιθετικά μπακ στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Εγώ τέτοιον δεν έχω...

ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ: Κορδονούρης.

Γιατί είναι ψυχάρα.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Πρίττας.

Ωραίο αμυντικό χαφ με μακρινό σουτ, κομπλέ από όλες τις απόψεις. Μην κοιτάτε που φέτος είναι τραυματίας από το Σεπτέμβριο και έχει ξεπεταχτεί στη θέση του, η νεαρή κόπια του, ο Διαμαντίδης. Ο Θανάσης θα επανέλθει.

ΙΩΝΙΚΟΣ: Ντα Κόστα.

Αν και καβαλημένος, με την κατάλληλη καθοδήγηση θα έκανε παπάδες σε οποιαδήποτε ομάδα. Μικρός είναι ακόμα άλλωστε.

ΚΕΡΚΥΡΑ: Φιλίπ Ντα Σίλβα.

Εντυπωσιάστηκα την Κυριακή, το ομολογώ. Πρώτος σκόρερ της ομάδας, γρήγορος, ψιλοκουφαλίτσα φαίνεται. Ωραίος. Που τον ξετρύπωσε ο Τεννές, ξέρει κανείς;

ΛΑΡΙΣΑ: Μπασιλά.

Αν και uber-boring η ομάδα του Donis, και ο Γάλλος παίζει το ρόλο του σκληρού στο κέντρο (άρα καθόλου fun to watch - ο ρόλος αυτός πάει στον Αλωνεύτη), εντούτοις ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, κατ εμέ.

ΞΑΝΘΗ: Κιντάνα.

Βασικά για να μπορώ να λέω τη φράση "fuckin' Quintana, that creep can roll" (και επειδή τον Τοροσίδη μας τον φάγανε και ο Άντζας μεγάλωσε).

ΟΦΗ: Ντρούλιτς.

Το πουλέν μου, από την πρώτη στιγμή που τον είδα.

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Πλετς.

Τρομερό μπακ, κόβει τα πάντα, προσωπικότητα, αρχηγός από την πρώτη μέρα. Πιστεύω χωρίς αυτόν, ο Πανιώνιος θα ήταν λίγο πάνω από τον Ιωνικό τώρα.

ΠΑΟΚ: Χαραλάμπους.

Αν και δεν είμαι σίγουρος. Γενικά για κανέναν από τους λοιπούς υποψηφίους (Μελίσση, Ηλιάδη, Φερνάντεζ) δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Περίεργη ομάδα παικτικώς ο φετινός ΠΑΟΚ.

(bonus) Β' Εθνική: Σαϊτιώτης.

Γιατί σκοράρει τρελά, δεν κωλώνει, γαμεί σε κάθε ομάδα, και κυρίως γιατί θα ήθελα να πλήξω τον Κούγια έστω και εμμέσως...

Αυτά λοιπόν από μένα...

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέον έτος.

ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΕΙΝΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

"...Η SKODA ΞΑΝΘΗ έχασε έναν SUPER OΥΑΟΥ !!!! πρωτοποριακό προπονητή, που με μεγάλες δυσκολίες διεκδίκησε από TOP ομάδες και τον έφερε κοντά της. Δυστυχώς γι’αυτήν, αλλά ευτυχώς [για] το Ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, τον κέρδισε...

GOOD-BYE SIR TAKIS AND GOOD LUCK..."

(από την χθεσινή ανακοίνωση της ΠΑΕ Skoda Ξάνθη)

Η έννοια του ιπποτισμού έχει χάσει το νόημά της στις μέρες μας. Κάποτε οι άνδρες άνοιγαν την πόρτα του αυτοκινήτου στις συνοδούς τους και έσφιγγαν δυνατά το χέρι στις χειραψίες. Είχαν ιδανικά για τα οποία ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, χαράζοντας το όνομά τους στις πέτρινες σελίδες της ιστορίας. Αυτές ήταν οι μέρες, φίλε μου.

Σήμερα, τι να πω; Τα βλέπετε και μόνοι σας. Ο μόνος γνήσιος σερ του ελληνικού ποδοσφαίρου την έκανε με ελαφρά χρησιμοποιώντας φτηνές δικαιολογίες, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Ας το πάρουμε απόφαση: δεν υπάρχουν αξίες πια. Μόνο το χρήμα και η δόξα. Δεν τρέχει τίποτα: Savvas is coming και οι αιθέριες μουσικές των Nevermore, των Queensryche, των Dream Theater και των Opeth θα ηχούν καθημερινά στα Πηγάδια.

Υ.Γ. Περιμένω τη στιγμή που κάποιος σοβαρός δημοσιογράφος του Βορρά θα συλλέξει σε μια πολυτελή βιβλιόδετη κασετίνα ΟΛΕΣ τις ανακοινώσεις του Πανόπουλου. Αν υπήρχε τώρα κάτι τέτοιο, δε θα σπάγαμε το κεφάλι μας για χριστουγενιάτικα δώρα...

THE ASHES

Πρόσφατα η Αγγλία την πάτησε πάλι στους αγώνες της με την Αυστραλία στην περίφημη διοργάνωση του κρίκετ "The Ashes". Εγώ δεν το έμαθα από τις εφημερίδες απλώς ένας φίλος από το Νησί με ενημέρωσε σχετικά. Αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην Ελλάδα που να το έμαθαν, προφανώς βρίσκονται στην Κέρκυρα, την ελληνική πατρίδα του κρίκετ.

Φέτος όμως, αρχίσαμε να μιλάμε για Κέρκυρα και σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Μέχρι τη 15η αγωνιστική, δεν πίστευα ότι υπάρχει ο παραμικρός λόγος να ασχοληθεί κανείς με την ομάδα του Μπάμπη. Boring boring Corfu, που θα λέγανε κι οι Άγγλοι. Μετά το ματς εναντίον του φαντάσματος του κακού Παναθηναϊκού, μπορούμε να λέμε ότι είδαμε και μπαλίτσα για πρώτη φορά.

Με cult μορφές όπως ο Φούφουλας και ο Πελαγίας, και καλούς ξένους όπως ο Γκουέλα, ο Γκουστάβο και κυρίως ο Φιλίπ Ντα Σίλβα, αλλά και τον παίκτη-εγγύηση Ζαχαρόπουλο, φαίνεται ότι τελικά η ομάδα του Καλογιάννη (το όνομα του οποίου φώναζαν οι οπαδοί στο τέλος του ματς αντί αυτό του Μπάμπη - τι γλύφτες) δεν είναι η επιτομή του καταστροφικού ποδοσφαίρου.

Ομολογώ ότι έμεινα μαλάκας, όχι μόνο με το στρατηγικό στήσιμο και την ψυχολογία της ομάδας αλλά κυρίως με τις καλές προσπάθειες που είδα. Παρόλα αυτά, δε θα είναι όλα τα παιχνίδια τόσο εύκολα όσο αυτό εναντίον του καμένου Παναθηναϊκού οπότε μπορεί τελικά να κινδυνεύσει.

Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι όπως είναι η βαθμολογία, το ποιες θα είναι οι άλλες δύο ομάδες που θα πέσουν είναι σπαζοκεφαλιά... αν και το γενικότερο consensus δείχνει Εργοτέλη σίγουρα και μάλλον Καλαμαριά (παρά το μάγο Περόνε). Για να δούμε...

ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΔΗΛΑΔΗ;

Δεν αρκεί να είσαι πρώτος. Πρέπει να έχεις και άλλα προτερήματα. Αλλιώς σε τρώνε λάχανο. Μπορεί να μας απαντήσει ο εκ Λιβαδιεάς ορμώμενος αναγνώστης του μπλογκ γιατί την έκανε ο Κωστίκος ενώ ο Λεβαδειακός είναι πρώτος και φεύγει σφαίρα για Α Εθνική; Αν μη τι άλλο, ο Γιώργος είναι ωραίος τύπος και ροκάς...

ΜΙΑ ΠΑΝΕΞΥΠΝΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Χωρίς περαιτέρω σχόλια.
Από το www.sportfm.gr

«Ο κ. Κόττορος είναι σχιζοφρενής. Έχει δημιουργήσει και άλλα προβλήματα σε άλλους αγώνες. Ο αδερφός του στην Ρόδο σκότωσε και έθαψε μέσα σε ένα τσουβάλι τον σύζυγο της ερωμένης. Έχει τρομερά ψυχολογικά προβλήματα και το μόνο που τον νοιάζει είναι να μαζέψει χρήματα για να σώσει τον αδερφό του. Πρόκειται για προμελετημένη ενέργεια του κ. Κόττορου και δεν έκανε ανθρώπινο λάθος. Ο ίδιος ομολογεί ότι είχε πάρει φάρμακα πριν το παιχνίδι».

SAVE IONIKOS-IONIKOS

Μπορεί το μοντέλο προέδρου που υιοθέτησε ο πατήρ και υιός Κανελλάκης να μη θεωρείται το πλέον σύγχρονο και κυρίως πολιτισμένο, γεγονός όμως παραμένει ότι ο Ιωνικός είναι το μεράκι τους και ο τρόπος ανταπόδωσης στην περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε η εταιρεία εμπορίου ποτών που κατέχουν.
Μπορεί τα ξύδια και τα γουρουνόπουλα να αποτέλεσαν τον κύριο λόγο του θανατηφόρου καρδιακού του πατέρα, αλλά το άγχος της σωτηρίας του Ιωνικού σίγουρα δε βοήθησε την κατάσταση...

Μπορεί ο Ιωνικός να αποτελεί ακόμα μία συνοικιακή ομάδα του λεκανοπεδίου που κόβει maximum 1000 εισητήρια, αλλά είναι μία ΠΑΕ που δε χρωστάει πουθενά, που ποτέ κανείς ποδοσφαιριστής δεν παραπονέθηκε ότι δεν πληρώθηκε και που τα τελευταία χρόνια καταφέρνει να παραμένει στην κατηγορία κόντρα στο κατεστημένο που τη κυνηγάει αλύπητα. Όπως έλεγε και ο Κάρπετ στο ραδιόφωνο κάποτε, "επειδή κερδίζουν ένα πέναλτυ ανά τρία χρόνια, δεν προπονούνται στις εκτελέσεις, οπότε και αυτό το χάνουν."

Σε μία χώρα στην οποία κάποιος εμπλέκεται με το ποδόσφαιρο, είτε για να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του όταν διάφοροι τυχάρπαστοι τον αποκαλούν πρόεδρο, είτε για να πλουτίσει παρανόμως (ρημάζοντας το ταμείο ή κλείνοντας τεράστια κρατικά συμβόλαια), ιδιοκτήτες σαν την οικογένεια Κανελλάκη μάλλον αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, εκτός και αν αποδεικτεί ότι όταν πηγαίνεις στο μπουφέ σε μία δεξίωση στο Μαξίμου και ζητάς ένα ουίσκυ-πάγο σε ψηλό, ο μπάρμαν σου βάζει J&B.

Save Ionikos-Ionikos!

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ?

Σέντερ φορ με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση για το ύψος του (1.90 cm). Αργεντίνος (με ιταλικό διαβατήριο) και επομένως τρελός τσαμπουκάς... Στην πρώτη του εμφάνιση στην Α' Εθνική, τη 2η αγωνιστική της προηγούμενης σεζόν κόντρα στον Παναθηναϊκό, κατάφερε να μπει στο 80' και να αποβληθεί με δύο κίτρινες στο 89'. Αν και τελείωσε τη σεζόν με 5 γκολ, πρόκειται για επιθετικό που κάνει τους υπόλοιπους συμπαίκτες του ευτυχισμένους. Ο Μακόρ πέρυσι στον Ιωνικό σκόραρε κατά βούληση, φέτος σέρνεται.
Μεταγραφή στη Καλαμαριά (αν και τον ζήτησε και ο ΠΑΟΚ) και επανεμφάνιση με κερδισμένο μπέναλτυ, γκολ και κίτρινη κάρτα. Το blog χαιρέτισε την επιστροφή του. Την επόμενη αγωνιστική κόντρα στον Άρη πραγματοποίησε μεγάλη εμφάνιση, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ανάκαμψη της ομάδας του στο β' ημίχρονο. Η δεύτερη κίτρινη σε δύο αγώνες, μας κάνει να τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο.

Ο Emanuel Perrone αποτελεί ακόμα μία τρανή απόδειξη της ασχετοσύνης των παραγόντων των "μεγάλων" του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν συνυπολογίσουμε ότι ο γαύρος έχει back up του Κωνσταντίνου τον Φέλιξ "ελ κάγκουρο(α?)" Μπόρχα, η ΑΕΚ βασικό το "νεαρό" Καμπάνταη και αναπληρωματικό τον "ακόμα νεότερο" Καπετάνο και ο ΠΑΟΚ ένα κωμικοτραγικό συνονθύλευμα γύρω από το Μίετσελ με σταρ το "δυναμικό" Σάντορ Τόργκελε και κομπάρσους τον Γιασεμή Γιασεμάκη (μάλλον καλλιτεχνικό ψευδώνυμο είναι αυτό) και τον Τσίγκα (δεν έχει μικρό όνομα). Δεν πειράζει, καλύτερα στην Καλαμαριά για να έχουμε και θέματα να γράφουμε...

WEST SIDE STORY

Έκτη χρονιά που το Αιγάλεω συμμετέχει στην Α Εθνική, δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά τις θρυλικές εποχές της ομάδας των mid80s (Ούτσικας, Παραπραστανίτης, Πηγαδίτης κλπ). Έκτη χρονιά που επιβεβαιώνει ότι αυτή η ομάδα είναι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατασκεύασμα του προπονητή της. Ο Χατζάρας (όσο συμπαθής κι αν μου είναι σαν τύπος) είναι, μαζί με τον Τεννέ φυσικά, ο πιο γνήσιος καταστροφέας του ποδοσφαίρου. Χωρίς αυτόν, το Αιγάλεω δεν έκανε καλές χρονιές αλλά τουλάχιστον είχε ενδιαφέρον η μπάλα που έπαιζε. Με αυτόν κυνηγάει πάντα Ουέφα, αλλά σιχαίνεσαι να το παρακολουθείς. Το ματς με τους γάβρους ήταν απλώς ένα ακόμα παράδειγμα της γενικότερης νοοτροπίας της ομάδας. Μιας ομάδας που έχει χτιστεί στη λογική του πώς θα κλέψουμε όχι πώς θα παίξουμε. Μιας ομάδας που ενώ έχει και είχε και παίκτες ταλέντου (Μπάρκογλου, Χλωρός, Αγρίτης, Φωτάκης) και παίκτες τσαμπουκά (Αλεξόπουλος, Σκοπελίτης, Ψωμάς, Νικολόπουλος), πάντα οδηγούσε τις καταστάσεις στη δεύτερη κατηγορία εκ των δύο, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει για να παίρνει Χ εκτός έδρας με τον Πανιώνιο (ελαφρώς τυχαίο το παράδειγμα αλλά αναρωτιέμαι πόσα 0-0 έχει να επιδείξει αυτό το ζευγάρι). Το Αιγάλεω, όσο κι αν σέβομαι το γεγονός ότι έχει οπαδούς, είναι το άκρως αντίθετο της λογικής της Ξάνθης και του Χρήστου "Τσιρίλο καργιόλη" Πανόπουλου. Το μόνο που τους πιστώνω είναι ότι έχουν αρχές και άποψη. Έστω κι αν διαφωνώ κάθετα με αυτές, έστω κι αν βαριέμαι να τους βλέπω να παίζουν. Εύχομαι ειλικρινά να διαψευστώ στο μέλλον...

THE GRAND RETURN

Ίσως μόνο αυτός και ο αδικημένος Ουζμπέκος Τζαφάρ Ιρισμέτοφ να έχουν αγωνιστεί τόσο λίγα λεπτά με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Για αυτό η επιστροφή του στα καλά παιχνίδια έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία από τη φετινή επάνοδο του Πατσατζόγλου. Αφού μπολιάστηκε με το μικρόβιο της Παιανίας, έκανε την κατάλληλη θεραπεία, άφησε μαλλί και γύρισε εκεί που τον ξέρουν και τον αγαπάνε. Λέτε να ξανακάνει όνομα και να τον πάρει καμιά ΑΕΚ του χρόνου; Όλα παίζουν. Προς το παρόν, μπράβο στον Άντερσον, μπράβο στον Ραγκουέλ (άλλο ρεκόρ αυτός, δεν πρέπει να έπαιξε ούτε λεπτό με τη φανέλα του ΠΑΟ), μπράβο στον Παράσχο που μάζεψε διάφορους τελειωμένους (μα δύο μεταγραφές επιθετικών από την Καλλιθέα που υποβιβάστηκε; - αυτό συγκρίνεται μόνο με τις τρεις μεταγραφές που είχε κάνει πριν χρόνια η La Coruna από την Atletico, όταν η τελευταία είχε υποβιβαστεί), μπράβο στους Φενταγίν. Όχι ότι δε θα κάνει μπόλικες γκέλες ο Ατρόμητος στην πορεία, όμως μια στο τόσο είναι ωραίες τέτοιες ιστορίες...

ΧΑΒΟΥΖΑ #2

Ως πουλέν του ιστολογίου εξελίσσεται ο Βασίλης Βούζας. Μετά το 2-2 εναντίον του Αστέρα Τριπόλης, η δήλωση έχερι ως εξής: "το μορφωτικό μου επίπεδο δε μου επιτρέπει να σχολιάσω τη διαιτησία". Μα τι διάολο έχει σπουδάσει ο Μπίλι; Φιλοσοφία της Επιστήμης; Ιστορία της Τέχνης; Ηλεκτρολόγος; Να μας πει για να καταλαβαίνουμε. Ίσως οι σπουδές του να μην του επέτρεψαν να κάνει την καριέρα που θα ήθελε στον Ολυμπιακό. Θεός...

NOVEMBER AWARDS

Παίκτης του μήνα: Μάρτσιν Μίετσελ

Σε δαιμονιώδη φόρμα. Τρία γκολ μες στο Νοέμβριο. Mπορεί ο Ριβάλντο να έβαλε περισσότερα, όμως διαφορετικά παίζεις με το Καστίγιο δίπλα σου και διαφορετικά με τον Τόργκελε και τον Τσίγκα. Αυτό, παρεπιπτόντως, είναι η ποδοσφαρική παραλλαγή του "άλλα τα μάτια του λαγού" και άλλα της κουκουβάγιας".

Ομάδα του μήνα: Σκόντα Ξάνθη

Τέσσερις νίκες σε 4 παιχνίδια με μηδέν παθητικό. Ο ΣερΤάκης φτιάχνει σιγά-σιγά πολύ καλό βιογραφικό.
Απογοήτευση του μήνα: Αιγάλεω
Ομολογουμένως Εργοτέλης, Λάρισσα, Ιωνικός και Αιγάλεω είχαν εξίσου άθλια απόδοση σημειώνοντας μόνο μία ισοπαλία και τρεις ήττες. Επειδή όμως ο Χατζάρας είναι πιο συντηρητικός και από τον Μπάμπη τον Τεννέ, ad hoc κερδίζει τον τίτλο η ομάδα του. Κρίμα γιατί τελικά αυτή η ελπιδοφόρα φουρνιά ποδοσφαιριστών μάλλον πάει χαμένη.

TIMH KAI ΔOΞA... ΣΟΥ ΛΕΩ

στον ποδοσφαριστή Λαμπριάκο γενικότερα.

Γιατί δημιούργησε από το τίποτα μία αξιοπρεπέστατη ποδοσφαρική καριέρα, χωρίς τις αβάντες μάνατζερ, δημοσιογράφων και φιλάθλων.
Γιατί σε κάθε παιχνίδι δίνει το 100% είτε ως φορ είτε ως σέντερ μπακ.
Γιατί είναι από τους πλέον αντιπαθείς ποδοσφαιριστές στο ευρύ και πάντελως άσχετο ποδοσφαιρικό κοινό, και για αυτό τον αγαπάμε.
Γιατί συνοδεύεται από διάφορες ανυπόστατες φήμες όπως ότι έχει σπάσει τρία-τέσσερα (καλά είναι - να το αφήσω?) πόδια αντιπάλων.
Γιατί αν έγλειφε κώλους θα είχε παίξει σίγουρα Εθνική, εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι ο αναπληρωματικός του φέτος στη Ξάνθη (και πρωταθλητής Ευρώπης) Ζήσης Βρύζας ήταν καλύτερος.
Γιατί τέλος πάντων είναι βασικός και αναντικατάστατος στην 5η ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, τη τελευταία 5ετία. Εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι έχει πάρει τη φανέλα του βασικού σπίτι του επειδή είναι κλικαδόρος.
Χώρια που πρέπει να ακούει και σωστή μουσική...

ADDICTION...

Έχω εθιστεί. Το δηλώνω. Είμαι βαθιά κολλημένος με τον Παναγιώτη Βαρούχα. Έχω μελετήσει επαρκώς τη δομή με την οποία σχολιάζει κάθε φάση, που για να μπορέσει να καλυφθεί ολοξληρωμένα, απαιτεί τέσσερα replay. Στην αρχή ξεκινάει με το "θα δούμε εδώ", αναλύει τη φάση μετά χωρίς οπτική αναφορά και καταλήγει με το alarming "κοιτάχτε". Αγαπώ Παναγιώτη ακόμα κι όταν η φάση δείχνει άλλα από αυτά που λέει. Αγαπώ ακόμα περισσότερο όταν δράττεται της ευκαιρίας να μιλήσει για κάποια εκδήλωση και φυσικά όταν μιλάει εξ ονόματος του κόσμου.

Κάπου διάβασα ότι η Super League ίσως προτείνει την κατάργηση του θεσμού του σχολιασμού των φάσεων από καθηγητές διαιτησίες. Ας ελπίζουμε αυτή η κατάπτυστη πρόταση δε θα βρει ανταπόκριση...

ΧΑΒΟΥΖΑ

Δεύτερη σερί αγωνιστική που ο Βασίλης Βούζας κάνει και καλά ειρωνικές δηλώσεις για τη διαιτησία. Αυτή τη φορά είπε κάτι του στιλ να μη χαλάμε φαιά ουσία να συζητάμε για τη διαιτησία (προφανώς σχολιάζοντας την αποβολή του Τριμπόνια στην ήττα με τη Λιβαδειά), τη δε προηγούμενη (στο Χ με τον Εθνικό Αστέρα) έκανε την πρωτοποριακή πρόταση να γίνονται IQ test σε διαιτητές και βοηθούς. Προφανώς το όλο χαμογελαστό υφάκι συνάδει με το προφίλ "Fuck Marietta-φοιτητικό καφενείο" που έχει καθιερώσει η ομάδα του Χαϊδαρίου. Φυσικά έτσι δεν πας μπροστά αλλά γίνεσαι η διανοουμενίστικη γωνία στο τρίγωνο των αγαπημένων προπονήτών της Βου "Αναστό-Σούλης-Βούζας"...

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ...

στον ποδοσφαιριστή Λαμπριάκο για τις δηλώσεις που έκανε μετά το ματς στο Ηράκλειο, για ένα πέναλτυ που δε δόθηκε στον ΟΦΗ: "πάνω στο παιχνίδι νόμιζα ότι ήταν πάνω στη γραμμή, ένας συμπαίκτης μου όμως είπε ότι ήταν μέσα". Αν όλοι οι ποδοσφαιριστές ήταν εξίσου σοβαροί και τίμιοι, θα βλέπαμε καλύτερη μπάλα, λιγότερους θεατρινισμούς και κυρίως δε θα μίλαγαν όλοι (μα όλοι) για τη διαιτησία.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, συνοιρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο Γιαννάκης Οκκάς. Ο Γιάννος δεν βουτάει μόνο αλλά τραυματίζεται κιόλας σε κάθε φάση. Μετά στρογγυλοκάθεται και στο χορτάρι για κάνα λεπτό, ξεφυσάει, κουνάει με απόγνωση αλλά και κατανόηση το κεφάλι του αριστερά δεξιά και παίρνει το ύφος "μόνο εγώ και ο ισάξιος μου Μαραντόνα έχουμε φάει τόσο ξύλο".

Μιλώντας για τζιμπραίους ποδοσφαιριστές, ο καλύτερος απο αυτούς που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα δεν είναι ούτε ο Γιάννος, ούτε ο Αλωνεύτης, ούτε ο Μπίδης. Είναι ο Γαρπόζης, ο οποίος εκτές έκανε και εξαιρετικό παιχνίδι. Τέτοια ταχύτητα και γλυκιά σέντρα άλλος έλληνας ποδοσφαιριστής στην ηλικία του δεν έχει. Τώρα που η Ξάνθη έχει προπονητή που τον εμπιστεύεται και τον ξεκινάει, θα βελτιωθεί κι άλλο.

Τέλος το blog καλωσορίζει πίσω το φοβερό και τρομερό Περόνε (αποκάλυψη πέρυσι με Ιωνικό, επιστροφή με πέναλτυ και γκολ στο 94 χθες) και φυσικά προσκυνάει τον καλλιτέχνη Τοχόρουγλου. Αν και τα τελευταία χρόνια χαραμίζεται στον πάγκο, ο Κυριάκος δεν χρειάστηκε ούτε μία ώρα για να εγκλιματιστεί και να μας χαρίσει άλλη μια στιγμή ποδοσφαιρικής μαγείας. Πολύ θα ήθελα να ακούσω τα καντήλια που του ρίχνει ο "υπερσεξουαλικός" Τεό μετά το γκολ...

TOP-10

Παίρνοντας ως αφορμή σχόλιο καλού ex-blogger φίλου και μέγα διδασκάλου του πραγματικού νυκτερινού χαβαλέ (you know who you are, που γράφουν και στα thanx των δίσκων), σας παραθέτω το προσωπικό top-10 των ποδοσφαιριστών της Α Εθνικής που ξεκίνησαν ελπιδοφόρα και μετά καααααθησαν:

1. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (Αιγάλεω)

Μετά από τέσσερα απανωτά γκολάκια στην αρχή, πλέον ο Χατζάρας υπολογίζει περισσότερο τον Κουμορτζί και το Νικολόπουλο παρά το Χαϊδαριώτη επιθετικό. Κρίμα και τον είχα στην ενδεκάδα του sportgames.gr...

2. ΝΑΣΙΜΕΝΤΟ (Άρης)

Πλάκωσε τους σούβλακους και το μόνο που κάνει πλέον είναι να βαράει τα φάουλ από τα τριανταπέντε μέτρα.

3. ΚΟΙΛΙΑΡΑΣ (Εργοτέλης)

Τρελές νριμπλίτσες αλλά από ουσία τώρα τελευταία μηδέν.

4. ΡΙΒΑΣ (Ηρακλής)

Είχε βάλει μια γκολάρα στις αρχές αλλά τώρα καλύτερα να παίζει ο Διαμαντίδης κι ο Κώστας ο Καπετάνος (το πραγματικό ταλέντο από τα αδέρφια)...

5. ΟΝΟΥΑΤΣΙ (Ιωνικός)

Η μεγάλη εμφάνιση εναντίον του ΠΑΟ έμεινε εκεί. Καλός και γρήγορος αλλά όχι και τόσο effective.

6. ΦΛΑΒΙΝΙΟ (Κέρκυρα)

Ομολογώ ότι περισσότερο λόγω cool ονόματος είχα τσιμπήσει αλλά μάλλον δεν παίζει τίποτα σοβαρό.

7. ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ (Λάρισα)
Είχα εντυπωσιαστεί μόνο που πέτυχε κάνα δυο γκολάκια. Τώρα πάλι η ΑΕΛ έχει πρόβλημα σκοραρίσματος.
8. ΜΠΑΡΚΟΓΛΟΥ (Ξάνθη)

Κλασικός παίκτης με ups and downs. Μήπως είναι όμως τραυματίας και εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα;

9. ΝΟΥΑΦΟΡ (ΟΦΗ)
Μόνο Ντρούλιτς υπάρχει στην επίθεση του Ομίλου. Τέλος.
10. ΤΣΚΙΤΙΣΒΙΛΙ (Πανιώνιος)
Τεχνίτης Γεωργιανός αλλά κάπως μπουλούκος. Ο Λίνεν τον εμπιστεύεται reluctantly...

Αυτά. Αν έχετε άλλη άποψη, ευπρόσδεκτη...

ΒΟΥ ΠΟΥ ή Η ΤΑΞΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο Αχιλλέας Ασλανίδης, φαφλατάς και γραφικός γενικώς, το είχε πει στην Αθλητική Κυριακή. Ότι το ποδόσφαιρο είναι ταξικό άθλημα. Και αυτό φαίνεται. Κοιτώντας τις γειτονιές της Αττικής που εκπροσωπούνται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, θα διαπιστώσει ότι παίζουμε σε τέσσερα ταμπλό: Δυτική Αθήνα, Ανατολική Αθήνα, Πειραιά, υπόλοιπο Αττικής (εκεί που εκλέγεται ο Πάγκαλος).
Δυτικά, βλέπουμε Αιγάλεω, Ατρόμητο, Χαϊδάρι ενώ αν το τραβήξουμε, κι ο Απόλλων (ομάδα του Δήμου Αθηναίων) βρίσκεται προς δυσμάς.
Ανατολικά, έχουμε Εθνικό Αστέρα, Ηλιούπολη, Άγιο Δημήτριο (ή Μπάρτσα ή τρένο προς τη Β, η Καλλιθέα είναι κάπου ανάμεσα ενώ ο Ηλυσιακός είναι το αντίστοιχο του Απόλλωνα.
Πειραιά, έχουμε Ιωνικό, Προοδευτική, Εθνικό.
Υπόλοιπο Αττικής δυναμική παρουσία με Βύζα, Θρασύβουλο, Αχαρναϊκό, Κορωπί.
Τι λείπει φυσικά; Τα βόρεια προάστια, τα οποία ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι στο ποδόσφαιρο. Σε μπάσκετ, βόλεϊ, οι γειτονιές των Βριλησσίων, Χολαργού, Χαλανδρίου, Αμαρουσίου, Παπάγου κάτι έχουν δείξει. Στην μπάλα όμως, τίποτα. Το οποίο είναι λογικό. Στη Φιλοθέη, που ξέρω, τα μόνα που μπορείς να κάνεις είναι μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις, σκουός, ενώ αν θες να ρίξεις κάνα σουτάκι, μάλλον θα σε κράξουν οι κυρίες (ή οι αλλοδαπές υπερέτριες) που βγάζουν βόλτα μωρά και σκυλιά στα πράσινα παρκάκια...
Βεβαίως, υπάρχουν παραδείγματα ΒουΠου ποδοσφαιριστών όπως ο Ανδρέας-Βασίλης-Άκης Ζήκος από το δημοκρατικό προάστιο του Παπάγου αλλά φυσικά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Καλώ τον κόσμο των Βου Που (στον οποίο δεν ανήκω πλέον, καθώς επέστρεψα ευτυχώς στο Δήμο Αθηναίων) να στηρίξει κάθε προσπάθεια για συγκρότηση ποδοσφαιρικού σωματείου. Έστω και μια γενικευμένη προσπάθεια, που θα λέγεται Rich Kids ή Το Βόρειο Σέλας... Μέχρι τότε, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις προσπάθειες των τοπικών συλλόγων, αφού έτσι κι αλλιώς η επαρχία ψιλοαπέχει...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΕΛΙΟ

Η καριέρα του Σφακιανάκη ξεκίνησε ιδανικά. Ξεχώρισε στη Καβάλα και μεταγράφηκε νεαρός στον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Όμως, εκείνη την εποχή, η δεξιά πλευρά ήταν καπαρωμένη από το συνονόματο του Γιαννακόπουλο. Ο Μπάγεβιτς προσπάθησε να τον μετατρέψει σε αμυντικό χαφ. Χωρίς να είναι απαραίτητα χειρότερος από τον Πουρσανίδη και τον Πασσαλή, δεν κατάφερε να καθιερωθεί. Μεταγράφηκε στη Ξάνθη, μετά Κύπρος και κάπου εκεί φάνηκε να τελειώνει το παραμύθι.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, ο Σφακιανάκης δεν είναι Κρητικός. Στον ΟΦΗ όμως κατάφερε, στα 30 του χρόνια, να αναστήσει την καριέρα του. Πέρυσι ήταν βασικός σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, αλλά η ομάδα πάλευε για τη σωτηρία. Φέτος, αποτελεί τον κινητήριο μοχλό και καλύτερο παίκτη του ΟΦΗ (μαζί με τον θεό και ύπερcool Ντρούλιτς). Εχθές, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, πέτυχε το γκολ του πρωταθλήματος, κρεμώντας τον Μπεντενίκ από τη σέντρα, σε ένα γήπεδο που, από τόσο μακριά, οι εστίες δεν ξεχωρίζουν και πολύ εύκολα από το συρματόπλεγμα και τις κερκίδες. Χρόνια πολλά!

DESPERATE TIMES CALL FOR DESPERATE MEASURES

Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Ο Όγιος έπαθε και έμαθε. Τη στιγμή που στη Θεσσαλονίκη οι Αρειανοί ονειρεύονται την επιστροφή του Νίκου "δε-θέλω-να-βλέπω-κηδείες" Αναστόπουλου (έγκυρο αυτό), ο συμπαθής Γκιγιέρμο κατάλαβε ότι τα πέρι ωραίας μπάλας, όσα πάνε κι όσα 'ρθούνε, να χαρούμε μπαλίτσα ρε παιδιά, βάμος ατακάντε κλπ, δεν παίζουν και πως αν θέλει να έχει μέλλον, οφείλει να επιστρέψει στο άγιο ποδόσφαιρο του πρόσφατου παρελθόντος. Η πρώτη κίνηση προφανής: Επιστροφή στην ενδεκάδα του φυσικού αρχηγού, δρεπανηφόρου και αγαπημένου σέντρε μπακ Γιώργου Κολτσίδα. Το αποτέλεσμα; 0-1, δεύτερη νίκη στο πρωτάθλημα και φυσικά δικαίωση (αλλά όχι του Όγιος).

ΤΥΡΙ, ΓΑΛΑ, ΚΑΜΠΑ

Αν προτιμάτε να μην ξέρετε...

Ή τουλάχιστον, να νομίζετε ότι δεν θα μάθετε ποτέ τι θα γίνει, υπάρχει η λύση. Και λέγεται Πρωτάθλημα Β' Εθνικής. Ο καλός φίλος Pulp (μαλάκας... αγαπημένος), όταν του είπα ότι έχουμε σκοπό να μιλάμε και για τη Β' Εθνική, με ρώτησε "καλά ρε, ποιος θα ενδιαφερθεί;"

Καταλαβαίνω τα θέματα που υπάρχουν:
1. συχνά τα απομεινάρια της Παράγκας έχουν ήδη καθορίσει ποιος θα ανέβει και θα ποιος θα πέσει (θυμάστε το μπαράζ Αιγάλεω-ΠΑΣ Γιάννινα όταν όλοι γνώριζαν ότι το Αιγάλεω είχε πάρει σειρά για να την επόμενη χρονιά;). Φέτος ο Λεβαδειακός είναι sureshot. Και όχι επειδή έχει τον Κωστίκο στον πάγκο ούτε επειδή βαράει ο Ρούσεφ τα φάουλ ούτε (εννοείται) επειδή ο Πέτρος Δημητριάδης (ο ποιος;) παίζει στην κορυφή της επίθεσης.
2. Τα γήπεδα είναι άθλια. Ο Αγροτικός Αστέρας έπαιξε στο γήπεδο του Καλοχωρίου την προηγούμενη Κυριακή και θύμησε τις ιστορικές ατάκες του Χάρι "κι ο Ατρόμητος σε ξερό παίζει κλπ".
3. Το θέαμα είναι κατά βάση τραγικό.
4. Οι διαιτησίες είναι σφαγιαστικές. Αν δεν κάτσει το επιστημονικό σφύριγμα μέσα στο ματς, σφυράμε μπέναλντι στο ενενηνταφεύγα, χωρίς τύψεις.

Αλλά... είναι κάβλα...
Ο φετινός Ηλυσιακός είναι τρομερή περίπτωση, ας πούμε. Όποιος είδε τα στιγμιότυπα του ματς με το Λεβαδειακό την Κυριακή, είδε ωραία μπαλίτσα. Η φάση του γκολ με την ασίστ του Κάμπα στον Κοζανίδη είναι από αυτές που βλέπει σπάνια κανείς σε ματς της Καλαμαριάς, φερ' ειπείν. Φυσικά, ο κόσμος ξενερώνει με την προοπτική άλλης μιας ομάδας της Αττικής στη Ζούπερ Λίγκα. Αλλά αρχίζει και δημιουργείται μια ιστορία στου Ζωγράφου. Που ξεκινάει από τη νυν ηγεσία της Λάρισας. Αν ο Ηλυσιακός (γείτονας, συν τοις άλλοις) καταφέρει να ανέβει, πιστεύω θα έχει γίνει μια αναπάντεχη έκπληξη - δικαίωση. Αλλά και να μην ανέβει, στ' αρχίδια μου, πάλι θα ΄χουμε να λέμε...
You see?
Και αν προτιμάτε πιο σοβαρή ενημέρωση, τσεκάρετε το περιοδικό Matchball (ή κάπως έτσι), που αναφέρεται μόνο σε Β, Γ, Δ, Ε, Ζ, Η κλπ Εθνικές...

Ο ΜΡΕΣΚΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Φαίνεται ότι μετά την Πυθεία, το Martin Luther King και το Δον Λορέντσο, οράματα βλέπει και ο προπονητής του Νέου (για να μη ξεχνιόμαστε) Πανιωνίου Εβαντ Λίνεν, καθώς μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η χρησιμοποίηση του Μπρέσκα ως δεξιού μπακ στον αγώνα εναντίον της Ξάνθης. Είναι τυχερός πάντως ο γεροδιδάσκαλος Έβαντ (προσέξτε πως φοράει πάντα τα γυαλιά πρεσβυωπίας χαμηλωμένα στη μύτη όταν γράφει στο μπλοκάκι του, σαν ηλικιωμένη δασκάλα) που απουσιάζει ο Μπέος από τη διοίκηση (ή καλύτερα από την κερκίδα, καθώς ήταν οπαδός και όχι πρόεδρος) γιατί σε αντίθετη περίπτωση δε τις γλύτωνε τις φάπες.

ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Η Λάρισσα παραμένει η μονάδικη επαρχιακή ομάδα που κατάφερε να ανταγωνιστεί επί μία σειρά ετών τις παροδοσιακές δυνάμεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τη δεκαετία του 80 η βυσσινί θύελλα συμμετείχε σε τρεις τελικούς κυπέλου (82, 84 και 85) και κερδίσε τον τελευταίο, συντρίβοντας τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ με 4-1. Εκείνα τα χρόνια, η ΑΕΛ συγκέντρωσε νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές από την περιοχή της Θεσσαλίας (Γκαλίτσιος, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Βαλαώρας, Μητσιμπόνας, Καραπιάλης είναι οι πιο γνωστοί), οι οποίοι ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά μέσα στην ομάδα και τελικά κατέκτησαν το πρωτάθλημα του 88.

Η δοκιμασμένη συνταγή της δεκαετίας του 80 δε φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τη σύγχρονη τεχνική ηγεσία. Η φετινή ομάδα είναι ένα σύνολο λεγεωνάριων και βετεράνων. Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που προέρχεται από τα φυτώρια και αγωνίζεται τακτικά είναι ο Γκαλίτσιος, ενώ ταλαντούχοι και κυρίως εξελίξιμοι έλληνες παίκτες του βασικού κορμού μοιάζουν να είναι μόνο οι Καλαντζής, Γκίκας και Αλωνεύτης. Η σχετικά πετυχημήνη πέρσινη πορεία (η οποία οφείλεται περισσότερο στη δύναμη και τον ενθουσιασμό της έδρας, παρά στην ποιότητα της ίδιας της ομάδας) μάλλον παρέσυρε το Δώνη στο λανθασμένο καλοκαιρινό σχεδιασμό της ομάδας, υπό το πρίσμα των άμεσων επιτυχιών. Η επιλογή της συμμετοχής στα προκριματικά του Ιντερτότο τον Ιούνιο ήταν από ατυχής ως αστεία και σίγουρα ανακόλουθη με τις "στόχος είναι η παραμονή" περσινές προσδοκίες.

Φέτος, το θέαμα που παρουσιάζει η ΑΕΛ στο γήπεδο είναι μετριότατο (ακόμα και για τα ελληνικά standards) και φυσικά αποτυπώνεται στη βαθμολογία. Οι βυσσινί έχουν κερδίσει εκτός έδρας μόνο τον Ιωνικό των 1000 προβλημάτων (που έπαιζε και με 10), ενώ εντός πετυχαν νίκες μόνο εναντίον της Ξάνθης και του Ατρόμητου, ομάδες που την εποχή που αντιμετώπισαν την ΑΕΛ είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και εμφανίστηκαν κατώτεροι του αναμενόμενου. Στις τελευταίες δε 5 αγωνιστικές, το βυσσινί αλογάκι ασθμαίνει και μένει πίσω, με τέσσερις ήττες και μία ισοπαλία στο Ηράκλειο. Επί πλέον, ακολουθούν δύο εκτός έδρας ματς με ΟΣΦΠ και ΠΑΟ, οπότε στον ενδιάμεσο εντός έδρας αγώνα με τον Εργοτέλη, η νίκη είναι παραπάνω από απαραίτητη. Ελπίζω η δωρεάν είσοδος που πρότεινε σήμερα ο Πηλαδάκης να αποσκοπεί απλά στο γενικό ξεσηκωμό και όχι στη δημιουργία γενικευμένης ζούγκλας, αν και ομολογώ ότι οι σκηνές απείρου κάλλους που έχουμε δει κατά καιρούς στα ελληνικά γήπεδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις "βγάζουν γέλιο", μέχρι να γίνει η στραβή βέβαια.
Κατά πάσα πιθανότητα, η ΑΕΛ και φέτος δε θα κινδυνεύσει με υποβιβασμό, αλλά προοπτική για τη δημιουργία μιας ομάδας που να μπορέσει να επαναλάβει ή έστω να πλησιάσει τα κατορθώματα του 80, τερματίζοντας μέσα στην 4αδα, δε φαίνεται να υπάρχει, καθώς οι περισσότεροι ποδοσφαριστές που συνθέτουν τη 18αδα βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Χώρια που είναι ντροπή η ομάδα που είχε κάποτε στις τάξεις το "μάγο του κάμπου" να περιμένει την ένταξη των συμπαθών κατα τα άλλα ποδοσφαιριστών Φωτάκη και Μπαχράμη για να βελτιώσει το επιθετικό της παιχνίδι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

το διοικητή μου και του αφιερώνω την κεφαλιά-ψαράκι με την οποία κάρφωσα τον Μπεντενίκ. Ο φίλος μου ο Μελίσσης κι εγώ ανταποδώσαμε τη στήριξη που μας παρέχει η Πολεμική Αεροπορία, κάνοντας στρατιωτικό χαιρετισμό, κι δίνοντας έναυσμα στους νέους μας να επανεκτιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Είμαι περήφανος που εκπροσωπώ επάξια την Πολεμική Αεροπορία..."

Σάββας Ηλιάδης. 2 γκολ φέτος με πανομοιότυπο τρόπο (σέντρα από αριστερά, κεφαλιά ως κρυφός κυνηγός). Μήπως όμως την έχει δει κάπως;

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΩΡΑΙΟ ΤΕΛΟΣ

Ένας auslander που ξέρει ότι θα αμφισβητείται εξ ορισμού λόγω καταγωγής. Που ξέρει ότι οι αντίπαλοι μπορούν να τον πικάρουν φωνάζοντας "δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ". Ένας επιθετικός που ποτέ δε λογίστηκε βασικός, αν και κανείς παίκτης της ομάδας του τα τελευταία τρία χρόνια δε διαθέτει την τεχνική του κατάρτιση. Ένας γαμάτος προπονητής που δε γουστάρει παίκτες που δε θυσιάζονται για το σύνολο, και τον απέρριψε στην αρχή της σεζόν (το μοναδικό σφάλμα του αγαπημένου μου Σάββα)... Ένας τραυματισμός που έβαλε φυτίλι στην καριέρα του...

Ο Ίντριντ Φορτούζι έκανε ντόρο χτες βράδυ. Γιατί έβαλε ένα γκολ που θέλει πολύ θράσος να σκεφτείς ότι σε παίρνει να το κάνεις τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο Παπαποστόλου είναι δίπλα, μόνος του κι όμως ο 33χρονος χεταίος δεν του δίνει πάσα, αλλά κάνει τέταρτη ντρίμπλα.

Σε κάποιους ίσως προκάλεσε έκπληξη αλλά όποιος θυμάται το τέλος της προπέρσινης σεζόν ο Φορτούζι έκανε πράματα και θάματα.
Welcome back dude...