ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ?

Αρκετά χρόνια πριν, μία γαμώ τις μέρες Κυριακή μεσημέρι, αποφάσισα να πάω την (τότε) κοπέλα μου για πρώτη φορά στο γήπεδο. Καθότι για κάποιον μάλλον μαζοχιστικό λόγο, όλες μου οι γκόμενες υποστήριζαν (ο παρελθοντικός χρόνος υπονοεί την απουσία γκόμενας στην παρούσα φάση για όποια ενδιαφέρεται) τον ταξικό εχθρό, πήγαμε στη Λεωφόρο, για να δούμε ΠΑΟ-ΑΕΚ. Το ματς ήταν από μέτριο ως εντελώς αδιάφορο καθότι ήταν τελευταίες αγωνιστικές και τα πάντα είχαν κριθεί. Το ματσάκι το πήρε η ΑΕΚ με γκολ του ποδοσφαριστή Νικολαϊδη, αλλά αυτό που έμεινε ως ανάμνηση είναι αφενός το σύνθημα "ο Σάκης Ρουβάς είναι ένας από σας" που τραγούδαγαν οι φιλοξενούμενοι καθότι ο Σάκης είχε εμφανιστεί σε ένα ματς ΤσουΛου στη κερκίδα των βάζελων (για διαφημιστικούς λόγους), αφετέρου μία χαρακτηριστική φάση που για μένα σηματοδοτούσε το τέλος της καριέρας του Ηλία Ατματζίδη. Γίνεται ένα σουτ από τη γωνία της μεγάλης περιοχής, ο Λιάκος ανοίγει τα χέρια του στην έκταση σαν τον εσταυρωμένο (σημάδι ότι ελέγχει τη φάση), η μπάλα κτυπάει στη ρίζα του κάθετου δοκαριού και επιστρέφει στην αγκαλιά του σύξυλου Ηλία. Καθότι το τέρμα ήταν ακριβώς μπροστά από το πέταλο με τους ΑΕΚτζήδες που είδαν πλήρως τη φάση, η αγανάχτιση ήταν έντονη και μάλλον συσσωρευμένη από όλη τη σεζόν. Η εικόνα αυτή μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας το ματς στο Βικελίδης. Κάτι μου λέει, πως παρόμοια σκηνικά φέτος, θα έχουμε και στο Καραϊσκάκη.

ΥΓ: Το ποστ γράφτηκε με το που έγινε η φάση. Μετά ήρθε ο Αουρέλιο! Το ματς στο σύνολο του ήταν απαράδεκτο και δεν νομίζω ότι του αξίζουν περαιτέρω σχόλια.